Nee, nee en nog eens nee ‘Nee, nee en nog eens nee!’ schreeuwde Annie, en onder het lopen sloeg ze met haar vuist op tafel. ‘Daar komt niks van in, Henkie. Die trut, die..., die hóér van jou komt er hier niet in. Over mijn lijk nog niet.’ Annie begon aardig op stoom te komen. Haar jurk -maat 58- begon in de oksels al vochtplekken te vertonen. Ongedurig waggelde ze langs de keukentafel op en neer en telkens als ze voorbij Henk kwam sloeg ze hem met de vlakke hand op zijn kalende kop. ‘We kunnen Babs in deze kou toch niet hier op de stoep laten zitten. Het vriest vannacht twaalf graden,’ probeerde Henk haar voorzichtig te overtuigen, ‘en ze heeft helemaal niks meer, alles is in de vlammen opgegaan en ...’ ‘Kan me geen reet schelen', onderbrak Annie hem, ‘voor mijn part vriest ze met haar blote fluit aan de stoep vast. Laat ze maar naar de daklozen gaan, daar weten ze wel raad met haar te korte rokjes en d’r opgefraaide tieten... phoe!’, tierde Annie en gaf haar Henkie een por in zijn ribbenkast. Nu was Henk het zat, hij wou van tafel opstaan, maar Annie met haar machtige lichaam duwde zijn magere lijf terug op de keukenstoel. ‘Zitten blijven!’ gebood ze hem. Maar Henk gaf het nog niet op. Het was per slot van rekening zíjn brandende sigaret in bed geweest waardoor Babs' appartement was afgefikt. Hij voelde zich mede verantwoordelijk. ‘Ze zou hier toch een poosje op de logeerka...’ ‘En jij vieze gluiperd ‘s nachts stiekem bij haar in bed kruipen.’ Nu greep ze hem bij de keel en schudde hem flink dooreen. ‘Dat gebeurt niet, nu niet en nooit niet. En daarmee basta, punt uit’, schreeuwde ze hem in zijn oor, ‘goed begrepen Henkie? De gedachte alleen al maakt me strontziek.’