"Voila, uw blaas is leeg. Ik ga het speculum plaatsen, mevrouw. Dat voelt even koud en onprettig aan." Ik bereid me in stilte voor, waardoor ik onbewust mijn hele lichaam samentrek. "Ontspan u, mevrouw. Zo gaat het niet." Hij klopt zacht met zijn hand tegen mijn dij. Het steriele doek blijft na zijn korte aanraking aan mijn been plakken. "Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan." "U doet het goed, echt waar!" Hij steekt de speculum in mijn vagina en draait het hatelijke ding open, daarna richt hij zich tot de verpleegster, die wat onhandig naast me staat. "Haal me eens een kleinere." Dokter-gynaecoloog-pest-je-graag haalt de net geplaatste speculum er weer uit. Tranen wellen op en ik doe mijn best om ze te verbijten. Was dat nou echt nodig? "Nog één keer, mevrouw. Ik ga nu een kleinere plaatsen. U moet u wel ontspannen." Ontspannen? Hoe kan ik me in godsnaam ontspannen als ik hier met mijn benen open lig en gemarteld wordt? Ik blijf stil. Hij zet zich even recht en kijkt me aan. "Gaat het nog, mevrouw?" Ik knik zonder enige overtuiging. "Ik ga u nu plaatselijk verdoven. Dat gaat even branden, maar nadien zal u niets meer voelen." Ik voel de branding door mijn hele vagina en onderbuik trekken. Hou je sterk, Maryssa. "We moeten nu twee minuten wachten, tot de verdoving zijn werk doet." Zonder stoppen gaat hij verder met de ingreep. Ofwel gaat de tijd ongelooflijk snel in het ok, ofwel weet die man niet wat twee minuten betekent. De pijn is ondraaglijk en ik denk aan alle nare gebeurtenissen van de afgelopen maanden. "Stop, ik wil niet meer. Het is te veel!" Ik schreeuw. Tranen stromen over mijn wangen. Zij zijn onverbiddelijk, ik ben ontroostbaar. "Het zal toch echt moeten, mevrouw. U hebt geen keus."