Opdracht 29 Ile du Levant: de biecht

Ik heb geen tijd. Ik kan niet deelnemen aan deze opdracht, ik heb maar een paar minuten, dus moet ik mijn wroeging blijven dragen. Wat ik had willen neerschrijven is dit: Het gebeurde in de jaren zestig, nog voor de tijd dat Brigitte neerstreek in Saint Tropez. Ik bedoel: Brigitte Bardot. Mijn ouders gingen op reis naar Zuid Frankrijk, kamperen met een tent. Ik was een kleine jongen van een jaar of zeven. Later schreef ik een opstel voor de lagere school. De consternatie was groot in het dorp. We waren naar een eiland geweest waar het te warm was om kleren te dragen. Wist ik veel dat Ile du Levant het eerste naturisteneiland van Frankrijk was. Maar op dat eiland beging ik een verschrikkelijke misdaad. We hadden erg weinig om mee te spelen; dat is zo als je geen kleren draagt, dacht ik toen... en ik vond het vervelend. Gelukkig maakte ik kennis met een meisje van mijn leeftijd. Ze sprak een andere taal maar het klikte tussen ons. We zaten iedere middag in de schaduw van de olijfbomen te spelen met haar porseleinen theeserviesje terwijl onze ouders genoten van het naaktlopen. Niets voor jongens; dat spelen met een serviesje, maar als je niets anders hebt... Door de vriendschap met dat meisje werd het toch nog een beetje leuk op dat eiland. Tot die bewuste middag. Ik herinner het mij als de dag van gisteren. Het was warm en zwoel. Ik verveelde mij stierlijk. Ze was niet komen opdagen. Misschien maakte ze een lange wandeling met haar ouders. Haar serviesje had ze ordelijk weggezet en ik keek er verlangend naar. Mijn moeder had mij verboden om ermee te spelen. Stiekem deed ik het toch. En dan brak ik per ongeluk een kopje. Mijn hart sloeg over. Ik verstopte het onder de wortels van een boom maar tegelijk verstopte ik ook een knagend schuldgevoel en een oprechte droefenis diep in mijn kinderhart. (ps. nu besef ik dat ik toch heb deelgenomen, het was sterker dan mezelf, maar wees niet te streng... het is geen afgewerkte tekst :) )