‘U heeft gevraagd of ik bij u op kantoor wil komen?’ ‘Ga zitten, Michael’. Terwijl ik ga zitten, probeer ik in te schatten wat er aan de hand is. Een ongemakkelijk gevoel nestelt zich in mijn buik. ‘Een maand geleden heb je op mijn verzoek een drugstest gedaan. Ik weet niet zo goed wat ik met de uitslag aan moet. Moet ik je feliciteren? Of moet ik je ontslaan?’ ‘Wat bedoelt u, meneer Jansen? Waarom moet u mij feliciteren of ontslaan? Was er iets mis met de test? Ik kan het me niet voorstellen. De laatste keer dat ik heb gebruikt was een half jaar geleden. Echt, dat hadden we toch afgesproken? Dit werk is belangrijk voor mij’. ‘Michael, ben je de laatste tijd veel misselijk geweest? Of oververmoeid misschien? Als ik me goed herinner had mijn vrouw daar veel last van toen ze zwanger was’. ‘Wat heeft dat met mij te maken, meneer? U hoeft mij toch niet te ontslaan of te feliciteren omdat uw vrouw ooit zwanger was? Ik heb nooit een verhouding gehad met uw vrouw!’ ‘Nee jongen, dat wil ik ook niet beweren. Het is meer zo dat de uitslag van de drugstest nogal wonderbaarlijk is. Het blijkt namelijk dat je inmiddels een week of twaalf zwanger bent’. Van de domme houden helpt me vermoedelijk niet meer. ‘En wat nu?’ ‘Ga nu eerst maar naar huis. Tot nader bericht ben je geschorst’. Als ik naar de auto loop bel ik Marijke. ‘Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Eerst het slechte dan maar. Ik ben geschorst, uit mijn functie ontheven tot nader bericht. Misschien moet je even gaan zitten. Het goede nieuws. Je bent zwanger! Bijna twaalf weken! Weet je nog? Die urinetest? De geteste urine, die was namelijk van jou.’