Wanneer is het lang genoeg geleden en verdwijnt het schuldgevoel? Mijn kinderen zullen me vast wel begrijpen. Zij zijn hun eigen leven begonnen. Het is nu vijf jaar geleden. Is dat lang genoeg? Haar laatste wens was dat ik met een ander opnieuw zou beginnen. Ze had zelfs een paar vriendinnen van haar in gedachte. Inderdaad, Sofie van de tennisclub is wel erg leuk. Ze is spontaan, vrolijk en vraagt altijd hoe het met me gaat. Zou ze daar meer mee bedoelen? Ik ben ook zo’n sukkel, ik zie dat soort dingen niet. Ik had die voelspriet nooit nodig toen Hetty nog leefde. Ik zoek steeds vaker naar haar ogen als ze met haar groepje in de kantine zit. Als ze me dan ineens aankijkt schrik ik even. Belachelijk, ik lijk wel een puber. Mijn eigen kinderen zijn dat stadium nota bene al lang gepasseerd. Vijf jaar, is nog niet zo lang. Hetty zit nog zo in mijn hoofd. Haar lach, haar zachte huid, ik zie haar overal in huis. Ik kan haar niet loslaten, voel me schuldig en wil haar niet in de steek laten. Sofie kijkt me met haar heldere blauwe ogen aan. Oh, ze komt naar me toe. Onhandig worstel ik met mijn geweten. “Wil je ook iets drinken? Kom gezellig bij ons zitten.” Even raakt ze mijn hand aan. Ik twijfel, maar pak langzaam mijn racket. Sorry Hetty, het spijt me vreselijk, maar... Ik loop achter Sofie aan richting gezelligheid, richting nieuw begin.