Het was zijn dag niet.

Het begon al gelijk toen de wekker afging. Hij wilde zoals elke ochtend resoluut opstaan, maar een gescheurde teennagel bleef achter een gaatje in het dekbedovertrek haken en scheurde een stukje verder. Een spoor van kleine bloeddruppeltjes achterlatend op het hoogpolige slaapkamertapijt, bereikte hij de badkamer. Hij opende het medicijnkastje op zoek naar een nagelschaartje. Doordat hij niet stevig op zijn voeten stond, stootte hij tegen de elektrische tandenborstel, die vervolgens tegen de tube tandpasta aan viel, waarna ze samen naar buiten tuimelden. Nog steeds op één been, bukkend, om de troep op te rapen, hoorde hij zijn vrouw roepen: 'Schat, doe jij de hond straks!'

Doe jij de hond straks? Nou, dat dacht hij niet. Hij wilde snel overeind komen om haar uit volle borst van repliek te dienen, maar was vergeten dat het deurtje van het medicijnkastje nog steeds openstond. Even wist hij niet meer van het bestaan van hond, teennagels en tandenborstels en bestond zijn hele wezen uitsluitend nog uit krachttermen.

Een kwartier later kwam hij, enigszins opgeknapt, de huiskamer binnen waar hij wel zijn ontbijt, maar niet zijn vrouw vond. Al weg. Lieve meid, geen geduld. Wie er ook geen geduld had, was de hond. Het beest was wel zo attent geweest om zijn boodschappen naast elkaar bij de voordeur te leggen. Op zijn bord vond hij een briefje.

'Sterkte. De eerste dag is het moeilijkst. Kus!'

Er lag een nicotinepleister naast. Nou, dat dacht hij niet.