Naast elk belknopje is een naamplaatje bevestigd. Zoveel namen die me niets zeggen, tot: Katinka Polderman. Het speakertje kraakt even, dan haar stem. De deur klikt van het slot. Ik dribbel de trap op. 'Hé. Hoi.' ze kust me op mijn mond en gebaart dan naar haar T-shirt en spijkerbroek. 'Sorry, ben net op, tot vanmorgen half vier gewerkt. Maar ik heb koffie.' Ze trekt me mee naar de keuken. Lege wijnflessen en vuile vaat. Marieke verdraagt nog geen kruimel op het aanrecht. Het koffieapparaat zucht na. Ze schenkt twee mokken in. Het dampt en ruikt goed. 'Kom, naar de woonkamer.' Ze schuift een pizzadoos van de bank en trekt haar benen op. Blote voeten, heerlijk. Marieke haat het. 'Wat vind je van het uitzicht?' Achter een vergeelde sanseveria knikt de pyloon van de Erasmusbrug me toe. In de glinstering van het water verdwijnt mijn laatste twijfel. 'Het is prachtig, Katin. Ik houd van de rivier, het licht, de Zwaan.' 'Ja, ik ook – en van het Noordereiland. Het is een dorp in de stad.' Met een snelle beweging maakt ze een paardenstaart. 'Je zei Katin, zo lief. Kom, zet je mok weg.' We zoenen. 'Wil je me helemaal proeven?' Ze vouwt haar armen onder haar nek op het kussen. Het dekbed ligt gefrommeld aan het voeteneind. Ik steun op een elleboog en kijk naar buiten. Een rijnaak schuift in de schaduw van de brug, het trage kloppen van de motor vervaagt. Verder is het stil. Ongekend stil. Over de lege vensterbank glijdt mijn blik terug naar haar lichaam. Ze draait zich naar me toe en vouwt haar handen op haar borsten. 'Je hebt me bemind. Dat is zeldzaam, de meeste mannen zijn gretig. Jij niet.' Er rolt een traan over haar wang. 'Blijf je bij me?' Achter haar ogen, die niet meer ondeugend zijn, staat de pyloon onwrikbaar tegen de blauwe lucht. Met de knokkel van mijn wijsvinger veeg ik haar traan weg.