Het lampje knippert. Een toeschouwer op stand-by. Hij heeft de hele avond opnames gemaakt. Het enige dat hem actief houdt is de stekker die nog insteekt. Zijn statief ziet er aangevreten uit, de nasleep van het vervoer naar al die verschillende locaties. Zijn uitstapjes zijn nooit prettig. Hij kan niet wegkijken, zijn blik altijd op de actie gericht. Steeds weer die benauwde kamers, fluorescerend, blauw licht, lelijke gordijnen en een versleten matras. Deze ruimte was geen uitzondering op de regel. Hij heeft een variant aanschouwd van een spel dat nagenoeg altijd op dezelfde manier eindigt. Alleen is de hoofdrol iedere keer weggelegd voor een andere speler. De harde schijf in zijn borstkast heeft alles haarfijn opgeslagen, elk detail in prachtig 1080p HD. Zijn grootste wens is dat zijn geheugen gewist wordt, maar hij weet dat dat niet zal gebeuren, zijn eigenaar is veel te trots op zijn “werk”. Al geruime tijd staart hij naar de met bloed besmeurde muur, gecreëerd door de attributen die over de vloer verspreid liggen. Vanavond was het de mokerhamer die de beslissing heeft gemaakt. Was er maar een manier waarop hij het meisje en haar voorgangers had kunnen waarschuwen, maar hij weet dat hij voor altijd maar een toeschouwer zal zijn. Een lot dat hij met velen deelt.