De foto op mijn beeldscherm vertoont een olijfgroene zweem, alsof er een vintage filter overheen is gelegd om hem kunstmatig een gedateerd sfeertje te geven. Maar de kleine scheurtjes en kreukjes, en de zichtbare schaduwranden eromheen, verraden dat hij authentiek is, en ingescand. Het kiekje is duidelijk genomen door een amateur, want hoewel redelijk scherp, is het beeld chaotisch en ontbreekt er diepte en focus. Een volle bar. Veel halfvolle en lege glazen. Sigarettenrook in het schijnsel van gekleurde lampen. Het licht is harder en witter dan je, gezien die lampen, zou verwachten, waarschijnlijk is de foto met flitslicht gemaakt. Aan de muur op de achtergrond hangt een groot affiche waarop wit op zwart concerten staan aangekondigd: Vrijdag 15 april: Herman Brood & his Wild Romance , Zaterdag 23 april: Barrelhouse. Eronder staat nog meer tekst, maar die is onleesbaar achter lege bierflessen en opgestapelde glazen op de bar. Temidden van een aantal mensen van wie alleen de achterkant te zien is, zitten Sylvia en ik allebei omgedraaid op een kruk, onze rug tegen de bar. Nancy leunt tussen ons in en zit half op mijn knie. Hoe oud zijn we daar? Vijftien, zestien hooguit. We hebben alle drie een versleten spijkerjack aan. Lachend kijken we in de lens, drie glazen bier geheven in de richting van de fotograaf. En in onze vrije hand - schaamteloos – alle drie een shaggie tussen wijs- en middelvinger geklemd.