In een overvolle bus zitten Sanne en ik op weg naar ons werk. We zijn inmiddels al bijna vijf jaar collega’s en werken op dezelfde afdeling. Vanaf het begin reizen we al samen en ik geniet van elk moment dat ik naast haar zit. “Wat ben je afwezig Lucy, is er soms iets? Je staart maar uit dat raam en hebt nog geen woord gezegd!” roept Sanne ineens nadat we al een tijdje onderweg zijn, en ze klinkt verontwaardigd. Ik schrik op uit mijn gedachten en voel me betrapt. Ik kijk haar onderzoekend aan, ze kan toch geen gedachten lezen? Ik glimlach wat onzeker. “Och, nee…het is niets. Beetje moe” “Laat geworden gisteren?” “Kon niet slapen” antwoord ik en in gedachten zeg ik “door jou”. “Oh jee…toch geen problemen thuis met Mike?” vraagt Sanne bezorgd “Neuh, dat is het niet…ik eh…ach laat maar” De bus schudt heen en weer en Sanne haar been komt tegen mijn been. De aanraking voelt alsof er een elektrische schok door mij heen gaat. Ik krijg het er warm van. “Maar waar zit je dan mee? Ik kan zien dat je ergens mee worstelt” Ik kijk haar aan en twijfel of ik nu eindelijk eens de waarheid zal zeggen. Mijn hart bonst in mijn keel. Uitgelaten en iets te snel zeg ik: “Ik ben verliefd…op jou”