Verboden Verlangen, Opdracht 2. „Nou goed, zei ze. Als je echt niet naar buiten wilt vandaag dan doen we dat niet. Maar ik vraag je wel wat je zou willen eten vandaag, want er is veel. Soep, roggebrood, kwark met fruit, van alles. Dus noem het maar ,dan regel ik het” „Je houdt wel vol hè. Geen soep daar word ik misselijk van, geen roggebrood want dan ga ik aan de schijterij. Dus blijft kwark over, met fruit” „En toch zeker wel een kopje melk of koffie of thee?” „Koffie alsjeblieft” De verpleegkundige gaat richting de keuken van het ziekenhuis nadat ze het papier heeft ingevuld. Ze heeft veel papieren van veel chronische gevallen, en schudt haar hoofd bij al het leed dat ze ziet. Maar de laatste is lief, en soms heel grappig en dat maakt een boel goed op zo’n routine klus als de keuken bestellingen opnemen. Maar het zou zo leuk en goed zijn geweest als hij met haar naar buiten in de herfststormen was gegaan en de wind zou voelen op zijn gezicht, alle zorgen laten wegspoelen naar onbekende einders. „Hier komt de keuken” De pleeg trekt een brede smile en kijkt naar hem terwijl hij naar de regen staart die roffelt op de ruiten. Zijn blik is triest, zo verdrietig dat het enige wat ze zou willen doen is bij hem zijn en zijn hoofd op haar schoot laten rusten.