Verboden verlangen Met mijn voeten loop ik door de bladeren waar de straten mee gevuld zijn. De mooiste kleuren liggen aan mijn voeten. Bladeren die nog even willen opvallen en hoe kun je het beter doen dan letterlijk voor de voeten te gaan liggen? Ze willen niet vergeten worden. Bijna vergane glorie nu verzegeld met de titel “Geschiedenis”. Het leven is als een boom, schreef Susan Smit ooit. Als je jong bent buig je nog gemakkelijk alle kanten op. Jonge frisse blaadjes reiken naar de zon. Zodra je de 50 bent gepasseerd ben je die prachtige grote boom vol met vruchten. Kinderen die een ladder tegen je aanzetten en je vruchten vol ervaring en kennis graag van je gebruiken. Ouder worden is niet erg, als je weet dat als je 70 bent, jij die prachtige herfstboom bent vol met kleuren en je je voor een keer nog voor de voeten kan werpen van die prachtige vrouw. Okay, niet alles gaat meer zo soepel als toen en zullen er takken spontaan van je afbreken. Ouder worden gaat vanzelf. Tegenhouden kunnen we het niet. Maar persoonlijk groei is een keuze. De keuze om een oude wijze vrouw of man te worden. Om in goedheid te kunnen delen en de ander te helpen. Waren er maar meer oudere mensen op de tv. Waar we van kunnen leren. Waar we een voorbeeld van willen zijn, zonder vast te houden aan het beeld dat we jong en jeugdig moeten blijven. Want zeg nou zelf. Die herfstbomen zijn toch heel mooi?