“Jezus man!” In de drukte van het winkelende publiek op deze mooie najaarsdag in de stad kijken de mannen elkaar aan. “Dat is...., wat? 20? 25 jaar geleden?” Met een grote grijns op zijn gezicht staat Bart achter zijn zoontje van 10, die wijzend naar een spelcomputer aan zijn jas staat te trekken. De grijns en de twinkeling in zijn ogen verraden de herinneringen die deze ontmoeting oproept. De herinneringen aan vervlogen tijden. Jaren waarin jonge jongens zich onoverwinnelijk wanen, ze intens genieten van alle geneugten die het leven biedt. Ze overtuigd zijn succesvol, rijk en allesbehalve zo ‘suf’ en degelijk als hun ouders te zullen eindigen. Liefdevol komt zijn vrouw, niet het vroeger zo gewenste fotomodel, de naastgelegen winkel uit met een moederlijke glimlach kijkend naar de twee mannen. Mark beantwoordt deze blik met een wat verraste, licht zegevierende blik. Waarbij hij Bart in een blik taxeert. De grote hoeveelheid tassen in zijn handen van winkels als de Blokker, V&D en Kruidvat. Het net iets te dikke lichaam, waaraan te zien is dat sporten niet meer in de planning past en de kalende plek op zijn hoofd. Gekleed zoals zijn hun beider ouders waarschijnlijk gekleed waren geweest als ze in deze zelfde tijd deze leeftijd hadden gehad. Bart vertegenwoordigd alles wat ze destijds vervloekt hebben Gekleed in zijn pak van Armani, kijkend en staand in zijn aangeleerde houding van iemand die het gemaakt heeft, komt er bij Mark slechts die ene gedachte op; “Wat zou hij graag willen ruilen!”