De tiewraps sneden in zijn polsen en de door bottuberculose aangetaste handen hingen er losjes bij. Zij blies een blonde haarlok weg en keek hem peinzend aan. “Hoe voelt het?” Hij schrok van haar stem die hem vroeger bij de keel had gegrepen. “Je hebt stukjes kraakbeen laten springen, mijn stembanden liggen aan flarden.” Zij pakte een tissue uit de doos voor hen op tafel, boog zich voorover en veegde er zijn gutsend zweet mee in de ogen. “Hoe heb je me gevonden, hier in Soweto?” “Ach, nadat je mij had geruïneerd, heb ik een paar jaar hard moeten werken om de oversteek te maken. En je hebt een spoor van slachtoffers achtergelaten ... je klassieke werkwijze heeft je verraden.” Zij knikte kort naar de zwarte man die achter hem stond; het teken zijn matrak zwiepend neer te laten dalen. De lucht trilde na terwijl zijn kruis opkleurde. “Deze krijg je van alle vrouwen die je op je smerige pad wist te grijpen … zie het als een ultiem afscheidscadeautje.” “Jij bent de enige geweest van wie ik oprecht heb gehouden.” Zij hapte naar lucht om zijn aperte leugens wat de zwarte man aanzette tot een regen van slagen. Zij liet hem begaan en draaide zich om. Zij zou straks wel tussenbeide komen.