Vervolg op opdracht 25: http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/… Ze ging zitten, boog voorover en begroef haar gezicht in haar handen. Ze huilde. Na een tijdje keek ze naar me op. ‘Was je ooit van plan het mij te vertellen?’ Ik keek door het raam naar twee meeuwen die aan het vechten waren om een stukje brood. Het was een grijze, troosteloze dag. Mijn ogen voelden zwaar. ‘Natuurlijk wel’, mompelde ik. ‘Hoe lang doe je dit al?’ Ik zuchtte. ‘Hoe lang Frans?’, vroeg ze fel. ‘Nou gewoon, sinds je zelf ook merkte dat het beter met me ging.’ Ze knipperde met haar ogen en dacht na. ‘Nog niet zo lang dus’, voegde ik er aan toe. ‘Ik dacht dat je je gewoon beter voelde. Dat die kloteziekte zich even stil hield.’ Ik keek haar met een schuin lachje aan. ‘tja.’ ‘Ik wil niet dat je dit blijft doen.’ Ze keek instinctief naar de prikplekken in mijn elleboog. ‘Ik wil je niet nog eerder ..’ ‘Hou op.’ Ik hief mijn hand omhoog. ‘Hou op.’ ‘Doet het er dan niet toe wat ik vind?’ Haar stem sloeg over. Haar lip trilde. Ik schreeuwde en spuugde de woorden in haar richting: ‘Je snapt het echt niet he?! Mijn leven is een marteling Petra! Een marteling! ‘Ik kan het niet meer aan Petra, echt niet!’ Een stilte volgde. Opeens voelde ik me heel moe. Ik draaide me om en legde mijn gezicht op het koude glas. Ze kwam naar me toe en hield me vast. ‘Petra, het helpt me vergeten.’ Stilte.