De wereld danste en stond stil. Mijn hoofd voelde licht en leeg. Ziekte kwam in mijn lichaam, en sloeg het licht uit mijn ogen. Het kromde mijn lippen, maakte mijn rimpels dieper. Maar vandaag trok een nieuwe kracht door mijn lichaam. Een invasie tegen de duisternis. De geallieerden, het goede. Het kriebelde, sloop omhoog en ontstak een twinkeling in mijn ogen. Mijn hoofd voelde niet meer licht en leeg. Nu denk ik: Zou ik het Leven weer kunnen pakken? Vastgrijpen liever, bij de armen, en in een vreugdevolle dans er weer mee kunnen samen smelten? En als ik het kan, zou ik het willen? Want in de spiegel bespeur ik nog steeds een triestheid in mijn gezicht, samengesmolten met angst. Het waait over me heen als een windvlaag door de bomen. Het komt en het gaat. Ik wil niet weer losgelaten worden, uit de bocht vliegen, op de koude vloer neergesmeten worden. Ik wil niet weer het Leven van de dansvloer zien weglopen, waarmee al het goede verdwijnt, een verstikkende duisternis achterlatend. Ik twijfel.