Ze vinden je niet goed bij me passen. Was je maar niet zo stakerig en bleek. Ik ben veel te jong en jij te mager. Het zou geen pas geven, de verkeerde keuze zijn en bovenal een onomkeerbaar proces. De mensen in mijn omgeving vonden hem de ideale partner voor me. Zijn liefde zou me er vast weer bovenop helpen. In een moment van zwakte zwichtte ik. Het huwelijk was zo voltrokken en de kroon van zijn verlangen er zo opgezet. Zijn kinderwens werd de mijne. Mijn eigen behoeften werden naar de achtergrond geschoven. Ik maak mezelf wijs dat ik het wel kan. Ik ben een sterke vrouw, krachtig van geest. Waarom leef ik al jaren in stil verlangen naar het moment waarop jij mij komt halen? Het liefst zet ik zelf de eerste stap en vlucht ik naar je veilige haven. Alleen bij jou kan ik de ultieme rust vinden. Het mag niet, het kan niet. Pijnlijk ben ik daarvan bewust, ik mag mijn man en kinderen niet in de steek laten, ik heb voor hen gekozen, hou van hen. Ik mag mijn egoïstische gevoelens nooit de boventoon laten voeren. Er zijn zat mensen die ook met pijn leven. Ik ben verplicht tegenover mijn geliefde gezin bij hen te blijven, tot ze zonder mij kunnen. Pas dan kan ik mezelf laten gaan, me mee laten voeren door jou, zodat ik eindelijk bevrijd ben van al mijn pijnen. Tot dat moment zal ik blijven verlangen naar je, mijn verlosser, magere Hein.