Tranen stroomden als een wilde rivier over mijn gezicht. Jacob begreep het niet, en hij zou het nooit begrijpen. Ik was echt stapelverliefd, maar mijn familie zou het nooit goedkeuren. Een blanke westerling. En daarnaast werd ik over een jaar uitgehuwlijkt aan ene Gorkan. God ik weet niet eens hoe oud hij is, of hoe hij er zelfs maar uitziet. En toch was het voor me bepaald, liefde buiten de wil om. Jacob wilde dat we zouden vluchten. Ware liefde laat zich door niets stoppen zei hij. Maar ik kan mijn familie niet in de steek laten, helaas. Ik weet wat er met tante Nouran gebeurd is. Ik staar naar buiten. De schemer valt in en werpt een macabere duisternis over de straat. Daarbuiten is de vrijheid, liefde. Hierbinnen is mijn hart gevangen. Alsof het geen deel is van mijn lichaam of persoon. Maar een gebruiksvoorwerp dat te pas en onpas aan iemand kon worden aangeboden. Waarom is mijn wereld zo wreed? Nederland zou alles beter maken had mamma gezegd. Maar waarom moet ik dan nog de kwelling ondervinden van het geloof. Ik wil niet Gorkan’s vrouw worden, nooit niet! En nu heeft zelfs mijn Jacob een ultimatum gesteld. Ik sta op en loop naar mijn metalen bureau. De schaar schitterd uitnodigend in het maanlicht. Ik druk de scherpe punt in mijn pols. Ik druk harder. Bloed druppelt op het bureau. Van boven naar beneden, zo moet het. Ik sluit mijn ogen, dit is de enige uitweg. Mijn hart behoord aan niemand!