Ik wil haar, maar dat zal ik haar niet zeggen. Zij is een toorts, die mijn pad verlicht, maar mij een weg wijst, die ik niet wil gaan. Het is te rommelig, te onoverzichtelijk. Gevaarlijk. Nu, terwijl de familie de condoleances in ontvangst neemt en ik mijn werk heb gedaan, kan ik de gedachte aan haar toelaten. Even maar, als een enkele borrel na een grote inspanning. Ik moet ver van haar blijven, al zal dat moeilijk worden, want zij zal nog meer van die prachtige kisten voor mij maken. Het kan niet en het mag niet: Adriaan is er. Weliswaar in het Huis van Bewaring voor de rest van zijn leven, maar toch moet ik hem trouw blijven. Dat van vannacht telt niet. Dat was per ongeluk, iets wat me overkwam. Pleun, hoe prachtig ze ook is, is chaos. In dat schoolgebouw, dat bijna uiteen valt, woont ze met mensen die haar kinderen konden zijn, die hele nachten slempen en dansen. En zij doet mee. Leven, zegt ze, dit is leven. Ze is een goede meubelmaker, maar ze werkt alleen als ze er zin in heeft. Geen regelmaat, geen vooruitgang. Hoe zou zo iemand mijn levensgezel kunnen zijn? In haar leven zijn alleen voorbijgangers, is alles vluchtig. Maar toch: zonder haar zijn mijn uren grauw en kleurloos als mijn woonkamer, die ik nu pas goed zie.