Twee slapeloze nachten nu al. Dit is moeilijk vol te houden. Op de radiografie hebben ze gisteren vastgesteld dat mijn enkel op twee plaatsen gebroken is. Een val tijdens een jungletocht. De rit naar Hanoi in de taxi zal ik mij nog lang herinneren. Gedurende twee uur zat ik met een gebroken ledemaat op de achterbank van dat vehikel. De weg was die naam nauwelijks waardig. Na de vaststellingen mocht ik naar huis, in dit geval naar een hotelkamer; ik ben immers alleen onderweg. Het was vierendertig graden in Hanoi. Op mijn hotelkamer stonden twee flesjes water: ‘for free’. De hele nacht lag ik ze aan te gapen, ik had verschrikkelijke dorst. Mijn tong leek olifantenvel. ‘Good morning Vietnam’. Deze ochtend bood ik me netjes nuchter aan in de kliniek. De ruggenprik stelde niet veel voor, letterlijk. Toen ze begonnen te snijden ging ik gelukkig van mijn stokje. Nu zit ik hier op het toilet. Het is intussen alweer donker in Hanoi. De nachtzuster is al tien keer langs geweest, ze wil ‘pipi’, ‘pipi’ en ik wil haar dolgraag ‘pipi’ geven. Liters water heb ik al gedronken, ik krijg geen slok meer door mijn keel. Mijn blaas staat op springen. Van alles in de wereld, is plassen het liefste wat ik wil, maar mijn blaas blijft verdoofd, ze gehoorzaamd niet. Ik verlang naar mijn bed, ik verlang naar huis, ik verlang hartstochtelijk naar mijn vrouw, maar zo lang ik niet kan plassen... kan het niet.