Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ De stem roept direct herkenning bij me op. De zachte, zangerige toon doet mijn ingewanden samentrekken. Hoewel mijn lichaam direct weet wie het is, willen mijn hersenen haar nog niet herkennen. Ik kijk op en staar recht in haar ogen. ‘Inderdaad... Bijzonder.’ Woorden die ik anders nooit in deze context zou gebruiken. Het is al een tijd geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien. Maar haar werking op mij is niet anders dan toen. Haar aangezicht heeft nog steeds de onpeilbare diepte waarin ik, en met mij vele anderen, vroeger verdwaalde en waar ik pas weer uitkwam toen zij dat dwingend toestond. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Haar toon en de brede glimlach suggereren enthousiasme. Speelt ze dit of is ze zich echt van geen kwaad bewust? Daar was ze altijd goed in, de onschuld spelen. Maar net zo goed kon ze in mijn hoofd demonische vormen aannemen. Maar uiteindelijk kon ik toch niets anders dan haar vergeven. Het mag niet nog eens gebeuren. Niet weer! ‘Ik moet helaas weg.’ Ik kan het niet aan om bij haar te zijn. Ik raffel het gesprek af. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Haar toon is bijna verwijtend maar toch ook lief. Ik moet hier weg. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Zonder nog om te kijken of te groeten loop ik verder. Ik vertel mezelf dat ik haar toch niet zal bellen maar diep van binnen weet ik dat ik tegen mezelf lieg. Mijn obsessie is herboren.