Het was een heftige ruzie geweest, vanavond. De laatste tijd was het vaker mis met zijn vrouw. Boos liep de man de deur uit Dat nare mens ook altijd, dacht André. Als ik naar Spanje wil, moet zij naar Turkije. Als ik naar voetbal wil kijken, wil zij een stom kookprogramma zien. Ze kan me wat. Ik ga me bezatten in de Griffelbar. Even later zat hij met een koel pilsje voor zich wat af te koelen. ‘Geef me nog een biertje Klaas en neem zelf ook wat.’ Tijdens het proosten, kwamen twee vrouwen binnenlopen. Toen hij de eerste slok wilde nemen, hoorde André een schelle stem in zijn oor toeteren: ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier zie.’ Door de schrik verslikte André zich en proestte zijn bier uit over de bar. Nadat hij uitgehoest was, keek hij opzij en kreeg een nog grotere schrik. Naast hem stond Rachel van de tennisclub uit zijn jongere jaren. Een lelijkere vrouw bestond er niet, meende André. En tennissen kon ze voor geen meter. Maar het ergste was dat ze altijd aan één stuk doorkletste, als een kip zonder kop. Hij wist niet wat te zeggen. Zij was wel de laatste met wie hij nu wilde babbelen en kon alleen maar uitbrengen: ‘Inderdaad. Bijzonder.’ ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Snel keek hij op zijn horloge, sloeg in één keer zijn bier achterover, legde tien euro neer en stond op: ‘Ik moet helaas weg.’ ‘Wat jammer, ik had graag nog wat bijgekletst.’ ‘Lijkt me leuk! Ik bel je nog.’ Als een hazewind verdween André, op weg naar huis. Een beetje onenigheid moet toch kunnen, bedacht hij. Ik heb toch eigenlijk wel een lief vrouwtje. Dus waarom zo moeilijk doen? Zo slecht heb ik het niet getroffen.