De avond is bijna voorbij, blij dat ik me heb kunnen inhouden. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Is wat ze zij. Mijn reactie was slechts: ‘Inderdaad. Bijzonder.’ ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Op dat moment wist ze nog niet wie ik geworden ben. Na een slok van haar bacardi cola gleed haar tong over haar lippen, ze draaide haar hoofd, waardoor ik haar blode hals zag, alles lijkt even langzaam te gaan bij dit beeld. Ik moest me inhouden niet te gaan hijgen. Vanaf dat punt ging het fout, ik wil haar. Had ik het maar op een simpele manier afgewimpeld. ‘Ik moet helaas weg.’ ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Nu ligt ze naast me, haar bloed nog aan mijn handen. De avond verliep zoals ik hoopte, maar ook niet. Ze was gemakkelijk, deed niet moeilijk toen ik vroeg of ze mee ging naar mijn appartement. Onderweg vloeide alleen nog maar de gedachten door mijn hoofd wat ik met haar zal doen. Ik zal haar aanbidden, haar behandelen als een godin, tot ze zich overgeeft. In het appartement ging alles voorspoedig. Haar adem streelde mijn huid, mijn handen behandelde haar tot een hoogtepunt, waarna mijn moment van plezier was gekomen. Nu is ze dood. Net als bij alle eerdere vrouwen heb ik spijt. Ik heb me weer niet kunnen inhouden. Morgen maar weer mijn psychiater bellen.