Ik weet dat hij er is. Hij is hier elk jaar. Als een zoeklicht beweegt mijn blik over de menigte, totdat die blijft rusten op de kop en schouders die er ruim bovenuit steken. Daar is hij. Een vulkaanuitbarsting in mijn hart. Net als toen. Zo onopvallend mogelijk beweeg ik me door de massa. De mensen voor me maken als vanzelf een pad voor me vrij. Net te direct zijn kant op. Als een magneet trek ik naar hem toe. Hij heeft me nog niet gezien. Met bonzend hart loop ik hem voorbij. Zachtjes laat ik mijn hand langs de zijne glijden. Per ongeluk, zogenaamd. Gelukt. Zijn warme vingers pakken mijn hand vast. Vuurwerk in mijn hoofd. Met mijn meest verraste blik kijk ik op, recht in de ogen van de man die al mijn zintuigen op scherp stelt. Alleen maar bij de gedachte aan hem. Mijn adem stokt. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Ik voel mijn wangen gloeien. Onze handen hangen met hun vingertopjes aan elkaar. Zijn ogen volgen de lijnen van mijn lichaam. Ik kan wel raden wat hij denkt. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Hij friemelt aan het armbandje om zijn pols. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Betoverd staar ik naar het bandje dat ik voor hem maakte. Waarom draagt hij het nog? Geplingel uit mijn tas. Onze vingertoppen verliezen het contact met elkaar. Vanaf het scherm van mijn telefoon schreeuwt de ontnuchterende realiteit me toe. “Ik moet helaas weg.” De teleurstelling die ik voel, zie ik in zijn ogen. Hij bijt op zijn lip. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Bijgekletst, ja ja… Ik ook. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Zonder om te kijken loop ik weg. Zodra ik buiten sta, plingelt mijn telefoon. Ik weet al wat er staat. “Tot volgend jaar ;-)”