‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’
Diana herkende de stem snel genoeg om te weten dat deze begroeting aan haar was gericht, maar het duurde een volle seconde voor ze wist door wie ze werd aangesproken. Hier, in haar blootje, op haar vrije dag in de thermen. Ze probeerde in één natuurlijke beweging haar lichaam met haar handdoek te bedekken terwijl ze zich naar de stem omdraaide.
‘Inderdaad. Bijzonder.’
Haar vermoeden werd keihard en ondubbelzinnig bevestigd. Daar stond Rob, haar vorige baas, in volle glorie; tweehonderd kilo lillend levensgenot, met een stralende lach, blij haar te zien.
‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’
Als het aan haar had gelegen had ze hem nooit meer gesproken. “Rob the Blob”noemden ze hem op de afdeling. Ze vond hem afstotelijk, walgelijk. Alles aan hem deed haar griezelen en ze was dan ook stiekem blij geweest, toen hij werd ontslagen. Ze trok onbewust haar handdoek nog strakker om haar lichaam maar het liefst had ze nog tien handdoeken en een badjas gehad om zichzelf te bedekken.
‘Ik moet helaas weg.’
Zichtbaar teleurgesteld wreef hij zijn eigen handdoek over zijn glimmende schedel. Godzijdank werd zijn piemel aan haar gezicht onttrokken door een enorme kwab meervoudig onverzadigd vet. Dat beeld zou ze nooit meer van haar netvlies krijgen.
‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’
Ze moest nu echt snel maken dat ze wegkwam, voor ze uit haar rol viel en haar ware aard liet zien.
‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’
Ze draaide zich resoluut om, verzekerde zichzelf ervan dat ook haar achterkant goed bedekt was en liep zo snel de natte tegelvloer dat toeliet in de richting van de kleedruimten. Voorlopig zou ze haar vrije dagen op een andere manier doorbrengen.