Ik zat na mijn dienst lekker een biertje te drinken in het dorpscafé, toen ik opeens een hand op mijn schouder voelde. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Haar stem klonk nog net zo irritant sinds de laatste keer ik haar had gezien, het schoolbal van 2009. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Ik keek haar ongeïnteresseerd aan, met de hoop dat ze door zou lopen. Ze leek de hint niet te snappen en ging naast me zitten. Ze bestelde een rosé en vroeg of ik iets van haar wilde drinken. Haar hete adem walmde in mijn gezicht en rook de zure mix van sigaretten en koffie. Ik wees naar mijn glas en maakte duidelijk dat dit nog vrij vol was. Ze lachte en hoewel ze er prachtig uitzag keek ik meteen weer naar die pukkel tussen haar wenkbrauwen. Hij was nog steeds prominent aanwezig. 'Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Ik zag de pukkel praten, niet haar, hij was groter dan ooit tevoren. Het voelde alsof ik in een spaghetti western van Sergio Leone terecht was gekomen, één grote pukkel close-up. Er groeiden twee haartjes uit, eentje naar links, de ander een tikkeltje naar rechts, om maar te zwijgen over die zwarte puntjes. Het zweet brak me aan alle kanten uit. ‘Ik moet helaas weg.’ Ik zocht mijn jas en liet mijn glas halfvol achter. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ ‘Ik geef je m’n nummer, dan spreken we eens een keer af.’ Ik pakte een pen erbij en nam een viltje van de bar. Hier schreef ik nep 06-nummer op en gaf dit aan haar. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Ze lachte. De camera zoomde uit; nu was het die ene scheve tand die mij aanstaarde.