Ik sta voor het gebouw waar de bijeenkomst van de AA wordt gehouden. Enerzijds voel ik mezelf trots. Eindelijk ben ik hier, klaar om te stoppen. Tijd om mijn leven op orde te brengen. Anderzijds ben ik doodsbang. Stel dat er mensen zijn die ik ken? Stel dat mijn kinderen op het schoolplein te horen krijgen wat mama op dinsdagavond in de stad doet? Nadat ik nog een sigaretje heb gerookt loop ik naar binnen. Voor ik de kans krijg om mijn jas op te hangen staat Anita voor me.Op haar borst prijkt een kaartje met 'Vrijwilligster'. ‘Hé, wat leuk dat ik jou hier tref.’ Ik doe net alsof ik volledig verdiept ben ik de schoonheid van het portret van het huilende jongetje aan de muur achter haar. Shit, ze blijft staan. Volgens mij geniet ze van de situatie. ‘Inderdaad. Bijzonder.’ Wat moet ze nu wel niet denken. Erger nog, wat gaat ze nu rondvertellen. De enige zichtbare uitgang is de deur waardoor ik binnen kwam lopen. ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ ‘Ik moet helaas weg.’ Snel draai ik me om en begin richting de deur te lopen. Weg uit dit gebouw. Anita begint me na te roepen.‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst.’ Ik dwing mezelf nog iets terug te roepen. ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel.’ Teleurgesteld stap ik op mijn fiets. Waarom lukt het me niet? Hoe kan ik in hemelsnaam mijn aanwezigheid bij de AA verklaren? Waarom heb ik gezegd dat ik haar nog zou bellen? In mijn gedachte hoor ik Anita praten met de ouders van klasgenoten van mijn kinderen: Weet je waar ik de moeder van Imme en Ryan zag? Niet gek dat haar man ervandoor is gegaan met zijn secretaresse. Onderweg naar huis besluit ik even te stoppen bij een cafeetje. Ik kan best nog paar biertjes drinken. Het is heus niet erg. Volgende week ga ik naar een bijeenkomst in een andere stad.