Ik ben wat in stad aan het wandelen. Plots kom ik daar een oude schoolvriend tegen. ‘Hé, wat leuk dat ik je hier tref,’ zeg ik tegen. Hij verschiet omdat hij me eerst niet herkent. ‘Inderdaad. Bijzonder,’ Hij lijkt gehaast te zijn, maar ik wil hem toch even spreken. Het is zo lang geleden! ‘Tijd niet gesproken. Hoe is het ermee?’ Hij negeert de vraag en wilt doorgaan. Ik hou hem tegen door mij arm voor hem te houden. Wat scheelt er toch met hem? ‘Ik moet helaas weg,’ Ik geloof hem niet echt. Hij geeft mij eerder de indruk dat hij iets tegen mij heeft. Maar ik kan me niet herinneren ooit ruzie met hem gehad te hebben. Maar ik kan hem natuurlijk niet dwingen om met mij te praten, dus blijf ik vriendelijk en doe alsof ik niet door heb dat hij mij niet wilt spreken. ‘Wat jammer! Ik had graag nog even bijgekletst,’ ‘Lijkt me leuk! Ik bel je wel,’ Ow, hij wilt me nog bellen. Daar verschiet ik van. Zou hij dan echt gewoon dringend wegmoeten? Ach, ik wacht gewoon af. Ik zie wel of hij me nog wilt spreken.