Ik voelde een wurgende agressie opwellen. Het bloed stuwde naar mijn hoofd en een rood waas trok voor mijn ogen. Ik zeeg neer op mijn knieën en bonkte met mijn vuisten op de grond... Ik huilde van machteloze woede... Toen sprong ik overeind... Mijn etter van een buurman stond enkele meters bij mij vandaan. Wij hadden beiden onze auto staan poetsen. Ik mijn zelf gerestaureerde Mercedes 230S uit 1968. Het was de eerste mooie lentedag en ik kon hem weer eens bij daglicht bewonderen en vertroetelen. Afgestoft, in de was gezet en geboend. De spiegelende zon had er zichtbaar plezier in. Terwijl ik bezig was kwam mijn buurman aanrijden met een... Mercedes uit de C-klasse, die hij pontificaal naast de mijne op de oprit plaatste. Hij stapte uit met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. “Mooie wagen, hè buurman?! Koopje. Drie jaar oud, zes-cylinder.” Ik stond versteld. Zijn Fiat Panda ingeruild voor een Mercedes... In het gemeentehuis brengt hij koffie rond en de post... Waar doet hij dat van? schoot het door mijn hoofd. Afgunst en jaloezie streden om voorrang. Even later was hij er weer en begon zijn nieuwe auto te poetsen. Toen hij klaar was kwam hij met een halfvolle emmer schuimend water naar me toe, bekeek mijn troetel en spuugde tegen een van de portieren. “O sorry, buurman, dat was niet bedoeld. Verkeerd gemikt...” en om zijn fluim weg te spoelen gooide hij het restant waswater over mijn pas gepoetste auto... ...”Wel godverdomme”, schreeuwde ik, liep mijn garage in en in een mum van tijd rende ik met mijn kettingzaag op zijn wagen af en zaagde de cabine van boven tot beneden open. Onaangedaan, met een nauwelijks waarneembaar geniepig glimlachje zei hij: “Dat zal de burgemeester niet leuk vinden, buurman. Ik zal hem even bellen...”