Hoogtevrees Kees zijn hand omklemde stevig de zijkant van de ladder, met zijn andere hand verfde hij met de bibber in zijn lijf het kozijn. Hij hield zich keurig aan de afspraak van zijn psychiater, deze week moest hij de ladder op, om zijn angst te overwinnen. Een week later stond Kees zes hoog op een balustrade van een flat, schuivend via de muurkant was hij op de plek van bestemming gekomen. Voorzichtig leunde hij met zijn bovenlijf naar voren en omklemden zijn handen de reling. Zijn benen volgden later. Kees keek strak voor zich uit en liet zijn blik langzaam naar beneden gaan. Daar was het weer dat gevoel van moeten springen, snel deed hij een stap naar achteren. ‘Als je angst zo groot is dat het nauwelijks te verdragen is, kun je inderdaad dit gevoel krijgen, en daadwerkelijk gaan springen, om van die angst af te zijn’. Zei de psychiater de keer daarop tegen Kees. Met beide handen hield hij zijn beker koffie vast. Zijn vrienden gingen mee tijdens zijn laatste opdracht. Als hij deze opdracht volbracht, zou hij voorgoed van zijn hoogtevrees af zijn, had de psychiater gezegd. Even later stonden ze alle vier op een ongekende hoogte. Kees ging voorzichtig bij de rand staan, keek naar beneden……en sprong. ‘Kees je moet trekken!’, hoorde hij na een tijdje achter zich roepen. Kees opende zijn ogen en trok te laat aan het touw om het pakketje achterop zijn rug te openen. Meneer de Bruin schrok ’s ochtends op uit zijn stoel. Een doffe plof leidde hem naar het raam. Hij zag in de voortuin van zijn buren een wit laken liggen die langzaam rood kleurde. De psychiater had gelijk. Kees was voorgoed van zijn hoogtevrees af.