#23 - Stille getuige

@ dos, #2 nu zadel je me met iets ergers dan dagenlang liedjes op: een hoofd vol ezra pound! dichten = condensare maar het was niet waar, er is geen etymologisch verband tussen dichten en dichter maken zoals de meeste van zijn fantastische associaties puur fantastisch waren .... en het waren er zo veel ... arghhh ... idd hoorndol, dus

@ dos, #2 nu zadel je me met iets ergers dan dagenlang liedjes op: een hoofd vol ezra pound! dichten = condensare maar het was niet waar, er is geen etymologisch verband tussen dichten en dichter maken zoals de meeste van zijn fantastische associaties puur fantastisch waren .... en het waren er zo veel ... arghhh ... idd hoorndol, dus

In #2 geef ik in nette bewoording te kennen dat ik het vermoeden heb dat de schrijfcoaches ons langzaamaan de strot dichtknijpen. In het begin mochten we verhalen van 500 woorden schrijven. Nu zijn dat er nog maar 300. En het wordt nog minder, wat ik je brom. Ons strottenhoofd produceert straks alleen nog maar onverstaanbaar gepiep, gereutel en gerochel. Dat alles met de bedoeling dat we zo woordkarig worden dat we ons alleen nog maar in gedichten kunnen uiten. Bij jou schrijvenmaar, zijn de eerste symptomatische keelklanken al te herkennen: hmpf...ezra...arghhh...idd, en je laatste bijdrage hier was al in dichtvorm. Adem eens flink door of hoest eens als een paard. En vooral, laat je niet gek maken. :)

Er wordt veel impliciet gezegd, bijvoorbeeld dat de jongen op de basisschool zit.

:eek: Ik haalde er een volwassen persoon uit i.v.m. -lunch- ! Op de basisschool spreekt men van de grote pauze/ de overblijf(pauze) of tussen de middag.

@Marietje #12 - als je hier al blij van wordt, dan zal ik nooit euforisch durven te reageren op jouw teksten die jouw talent onmiskenbaar etaleren. Stel je voor, dat je erin blijft! Schrijvers horen een vorm van ongemakkelijkheid te hebben, anders zakken ze in en worden hun teksten saai. Ik zal je blijven prikkelen om het beste uit je boven te halen, net zoals ik hoop dat je dat bij mij zal doen.

:thumbsup: Deal! Dan beloof ik meteen plechtig dat ik er niet in zal blijven! ;)

Voor mij is het enkel informatief. Het is duidelijk wat er gebeurt. Maar er ontbreekt, naar mijn idee, iedere vorm van geloofwaardige emotie.

Wat bedoel je met "enkel informatief"? Er wordt toch niets opgelepeld c.q. geïnstrueerd? Je moet m.i. aardig wat concluderen zonder dat het er direct staat. En hoezo ontbreekt emotie? Laat die jongen geen emotie zien dan? En hoe denkt je dat zijn moeder zich voelde toen ze het laken in het gazon spreidde?

Er wordt veel impliciet gezegd, bijvoorbeeld dat de jongen op de basisschool zit.

:eek: Ik haalde er een volwassen persoon uit i.v.m. -lunch- ! Op de basisschool spreekt men van de grote pauze/ de overblijf(pauze) of tussen de middag.

Je hebt wel een punt, al is het wat gezocht dat een volwassene naar zijn moeder rent tussen de middag. :) De tekst kan beter. Ik focuste te veel op eenlettergrepige woorden (ritme van het rennen). Ik denk dat dit verhaaltje in de derde persoon ook beter werkt. "Te laat" lijkt ook op de lunch te slaan.

Voor mij is het enkel informatief. Het is duidelijk wat er gebeurt. Maar er ontbreekt, naar mijn idee, iedere vorm van geloofwaardige emotie.

Wat bedoel je met "enkel informatief"? Er wordt toch niets opgelepeld c.q. geïnstrueerd? Je moet m.i. aardig wat concluderen zonder dat het er direct staat. En hoezo ontbreekt emotie? Laat die jongen geen emotie zien dan? En hoe denkt je dat zijn moeder zich voelde toen ze het laken in het gazon spreidde?

Het spijt me, maar die emotie lees ik er echt niet in. Hij slikt. En ik heb geen idee hoe die moeder zich voelde. Ik heb mooiere dingen van je gelezen.

Ok, Woody. Emoties zitten in de acties van de personages. Jij denkt dat de hp naar huis rent omdat hij nodig moet poepen? En dat die moeder haar zoontje straks over zijn bolletje aait en vraagt wat voor leuke dingen hij heeft gedaan op school? Ik denk dat ik mijn tijd ga besteden aan schrijven van verhalen. De wekelijkse schrijfopdrachten zal ik verder laten voor wat ze zijn. Ze kosten me te veel van mijn schaarse tijd.

@Leonardo, hoewel ik in de lach schoot om je reactie in de eerste alinea - heerlijk plastisch beschreven - zou ik het heel jammer vinden je hier weinig of niet te zien. Je hebt onbetwistbaar veel (taalkundige) kennis waar menigeen van kan leren. Ook heb ik door de maanden heen gemerkt dat je reacties hogelijk worden gewaardeerd. Misschien wil je nog over je hart strijken wetende dat ik uiteraard niet over jouw tijd ga.

Grote kunstenaars zijn vaak flegmatiek en erg gevoelig. Leonardo toont zich een groot kunstenaar maar hij draait vast weer bij. Hij weet hoe we zijn input waarderen.

Grote kunstenaars zijn vaak flegmatiek en erg gevoelig. Leonardo toont zich een groot kunstenaar maar hij draait vast weer bij. Hij weet hoe we zijn input waarderen.

Ja, maar relativering en nuancering van het 'less is more' is soms op zijn plaats, lijkt me. Voor hetzelfde geld is in stukje de moeder een zenuwpatiënte die er per dag een bodempje Valium doorheen jast en geheel afgestompt zonder besef van de impact zo'n laken zichtbaar voor iedereen te drogen legt. Zou zo maar kunnen, toch? Ook dat zou zoon- of dochterlief in gedachten kunnen hebben. Alleen omdat de schrijver het beeld van een 'slechte' moeder in gedachten heeft, wil nog niet zeggen dat iedere lezer dat bij zo'n korte tekst waarin alleen de feiten staan, overneemt. Om dat te benoemen, is geen aanval op de schrijver, maar een kritische kanttekening bij de tekst. Iemand die zoveel, vaak waardevol, commentaar geeft op teksten van anderen zou dat naar mijn idee kunnen begrijpen. Te meer omdat ik mijn reactie zelf al relativeer met de woorden 'naar mijn idee' en 'volgens mij'.

Ik begrijp wat je bedoelt. Toch hoor ik dat karakteristieke Woody-Woodpecker-lachje ergens...