Code 605- Vermoedelijke onnatuurlijke dood Als we samen aankomen bij het slachtoffer dat op de stoep ligt, ziet mijn nieuwe collega zo wit als het laken. Hij slikt moeizaam. ‘Is ze dood?’ ‘Natuurlijk.’

Maar volgens mij voldoet het niet helemaal aan de opdracht: 's morgens vroeg dient er een wit laken te liggen voor een woonhuis.

De opdracht is: Er ligt 's ochtends een wit laken op straat voor een woonhuis. Laat je hierdoor inspireren. Dat hoeft niet perse 'ochtends vroeg te zijn. Het lijk ligt op de stoep voor een woonhuis en de collega ziet net zo wit als HET laken waaronder het slachtoffer ligt! Bovendien staat nergens dat het exact zo verwoord moet zijn in het verhaal maar ik werd door de opdracht geïnspireerd. En dat is de bedoeling! ;)

@Marietje; je bezorgt mij een beetje hoofdpijn voor een keer. Te gecomprimeerd.

Ik dacht @Mili heeft weinig tijd dus ik houd het kort! ;) Wat vind jij te klein? Er valt verder weinig te vertellen of teveel... :unibrow:

Je hebt gelijk, als ik het wit van zijn gelaat op het laken projecteer, ligt er een wit laken op de stoep. Ik zie wel nergens dat het 's ochtends is en voor een woonhuis. Een stoep kan ook langs een park lopen zonder huizen; toch?!

Er staat nergens dat het op een ander tijdstip plaats vindt en een stoep kan ook langs een woonhuis lopen. :p Dat mag de lezer zelf invullen! Jij bent zeer pünktlich Dos! Bedankt want dat houdt mij scherp!

Contradictio in terminis. De vermoedelijk onnatuurlijke dood is natuurlijk dood, of dood, natuurlijk.

:D Dank voor jouw reactie!

Lol! Jij bent ruim binnen het maximum aantal woorden gebleven, deze week. En toch is het een compleet verhaal.

Dank je wel voor jouw snelle reactie! :)

Alle detective romans... in een paar woorden. Scheelt een hoop leeswerk :D

Ik houd niet van lezen! ;) Thanks!

Hoe kort het ook mag zijn, ik vind het een heel goed en origineel stuk tekst!

Ik dacht: kort maar krachtig! :p Dank je wel!

Waarom staken haar prachtige benen niet onder het laken uit? Of lagen haar krullen niet baldadig over het trottoir? Je hebt mij nu eenmaal opgevoed chicklitqueen :crybaby:

Het slachtoffer is een paaldanseres. Mijn nieuwe collega heeft de prachtige benen van zijn buurmeisje allang herkent. Ze hadden afgelopen nacht nog een rendez vous. Het had geregend en toen ze via de regenpijp weer soepel naar haar eigen huis gleed, viel ze op de stoep voor zijn woonhuis. Hij vertrok op zijn eerste werkdag via de achterdeur s'morgens vroeg. Zij droeg haar blonde krullen in een staart die avond. :unibrow: Beter? ;)

Kort en bondig. Geen woord te veel. Ook niet te weinig naar mijn idee. Inimini verhaaltje. Knap bedacht.

Dank je wel, Johanna B!

Petje af, knap gedaan een compleet verhaal met zo weinig woorden.

Hey Marietje, Grappig hoe je die schrijfopdracht zo eventjes in één-twee-drie op papier hebt gezet. Dubbele bodem er ook nog in aan het eind. Natuurlijk! quote=schrijvengeluk]Petje af, knap gedaan een compleet verhaal met zo weinig woorden.

Toen ik eenmaal de dialoog in mijn hoofd had kwam de openingszin vanzelf! Soms hebben wij schrijvers dat geluk! ;) Dank voor jullie reacties!

Dit is wel de bedoeling, je laten inspireren door de opdracht. Je hebt het dit keer erg bondig gehouden. Het doet me denken aan de verhalen in een zin. Goed plot voor een eerste hoofdstuk van een thriller. Ik had graag meer gelezen.

@Odile, jouw trouwe en opbouwende reacties worden gewaardeerd door mij! Ik moet eerlijk bekennen dat jouw opdrachten mij in eerste instantie niet echt aanspreken omdat voor mij, het doel ervan niet duidelijk is maar daardoor moet ik juist dieper graven voor inspiratie en leg ik telkens mijn lat weer hoger, met verrassend resultaat! Dus hartelijk dank hiervoor en graag tot de volgende opdracht! :thumbsup:

briljant al vind ik de aanvulling voor Mili ook erg mooi :D

Dank je wel voor jouw compliment! De aanvulling voor Mili kwam later pas. Ik ga nog wel proberen om deze in het verhaaltje in te passen.

Het lijkt zo gemakkelijk zo'n klein stukje, maar volgens mij is het erg lastig. Goed gedaan.

Dank je wel @Anne! Deze keer koste het werkelijk weinig moeite. ;)

Ok hou wel van kort, ook wel van lang. Ik heb wel dat de toekomstige verhalen iets langer zijn, anders komt de boekenbranche nog meer in de verdrukking. Wel prettig een paar van die korte duidelijke stukken ertussen. Waren de collega's politiemensen? Dat moet haast wel.

Ik spaar de woorden voor een volgend verhaal! :nod: En ja, rechercheurs om precies te zijn! Dank voor jouw reactie!

Dag Marietje, Een geinig kort stukje. Niet meer, maar beslist ook niet minder. Leuk hoe je het witte laken hebt gebruikt :) :thumbsup:

Ik probeer de opdracht altijd net iets anders in te vullen. Bedankt dat jij het leuk vond!

Speciaal voor @Mili, met een hoog chicklit gehalte, voor @Tja, een wat langer verhaal en voor @Dos, de perfecte, letterlijke invulling van de opdracht. :p En voor alle anderen die het leuk vinden deze invulling te lezen. :) Versie 2.0 Code 605- Vermoedelijke onnatuurlijke dood Energiek spring ik uit mijn bed als ik zie dat ik gewonnen heb van mijn wekker. Onder de douche verdwijnt haar geur van mijn lichaam maar de herinnering is onuitwisbaar. Ik glimlach als ik denk aan haar lange slanke benen om mijn lijf. Haar fascinatie voor palen komt voort uit haar opleiding tot pijpfitter en uit zich in haar hobby paaldansen. Ik ben een vrijwillige prooi. Wij zijn de Jip en Janneke van onze straat maar onze ouders hebben nooit iets gemerkt van onze hartstochtelijke samenkomsten. Als een dief in de nacht is ze weer blootvoets weggeslopen. Mijn spiegelbeeld tikt tegen zijn politiepet. Ik ben klaar voor mijn eerste werkdag. Met mijn maag gevuld door moeders gebakken ei, stap ik via de achterdeur naar buiten. Regendruppels zegenen mijn nieuwe uniform. Op het bureau maak ik kennis met Sjonnie. Zijn dikke, uitgezakte lichaam is een motivatie om te blijven sporten. De meldcode 605 zet ons meteen in beweging richting de Kockstraat, met CK. Nerveus rij ik de bekende weg erheen. Het slachtoffer ligt op de stoep voor mijn huisdeur. Mijn moeder staat huilend voor het keukenraam. De verschillend gekleurde teennagels die onder het witte laken uitsteken, verontrusten mij. Ik denk aan Suzanna. Als mijn partner het laken optilt staar ik ontstelt naar haar gezicht. Ik slik mijn zure ontbijt weer door. Haar blonde lange krullen heeft ze voor haar allerlaatste optreden in een staart gedaan. Ik voel Sjon zijn ogen op mij gericht. Langzaam schud ik mijn hoofd en kijk hem aan maar hij tuurt omhoog richting mijn slaapkamerraam. Ik volg zijn blik en zie, als een stille getuige, de afgebroken regenpijp aan de goot hangen. Ik schraap mijn keel: ‘Is ze dood?’ ‘Natuurlijk.’