Een spoor van bloed leidde naar een wit laken dat voor het huis van Toby Jackson lag. Sheriff LeBeau belde aan en Toby’s vrouw, Emma, opende de deur, ze zag er aangeslagen uit. ‘Ma’am’, begroette hij haar met een dik Cajun accent. Emma knikte vriendelijk en liet de sheriff binnen. In de keuken zat Toby Jackson op een houten kruk. De man was een reus, van Afro-Amerikaanse afkomst, met handen groot genoeg om met gemak een kokosnoot open te breken. Echter trilde deze grote, sterke beer als een angstig kind. LeBeau kwam dichterbij en legde zijn hand op zijn schouders en kalmeerde hem. Emma stond in de gang en bekeek hoe de sheriff haar man toesprak. ‘Het komt allemaal goed, Toby, dat beloof ik je. Maar eerst zal je me dat wapen moeten geven.’ In die grote handen zat een dubbelloops jachtgeweer geklemd. Verwilderd en bezweet keek Toby hem aan. Zijn blik sprak boekdelen. ‘Alsjeblieft, Toby, zolang we geen interventie van onze Lieve Heer nodig hebben, des te beter.’ ‘Luister naar Etienne. Schat, ik smeek je, maak het niet erger.’ Emma probeerde haar man tot rede te brengen. Toby keek LeBeau strak aan. Het leek erop dat ze elkaar in dat korte moment begrepen. Hij liet het jachtgeweer los en overhandigde het aan de sheriff. Emma slaakte een diepe zucht van opluchting. ‘Het doet me pijn in het hart, maar je moet mee naar het bureau. We proberen het vanavond nog af te ronden, Emma.’ Emma knikte dankbaar. Toby stond op en kuste zijn vrouw. Buiten was een team bezig met het blussen van een groot brandend kruis dat in de voortuin was geplaatst. Terwijl ze naar buiten liepen keken Toby en Etienne naar het witte laken. ‘Ik hoop dat je de gore klootzak goed geraakt hebt.’