Wekelijkse schrijfopdracht #23 – wit laken “Ik dacht dat het sneeuwde, knipperde tegen de zon. Dat was hoe vanmorgen mijn ochtend begon. Een helderwit laken lachte me toe van de straat -” “Ik ben benieuwd hoe dit verdergaat!” “Haha. Leuk hoor. Wat heb jij dan?” “Een helderwit laken lag op de stoep. Al wat daar ligt, is uiteindelijk troep. Zonder te kijken liep men over het laken, dat langzaamaan zwart begon te geraken.” “Begon te geraken?” “Ja, begon te geraken. Te moeilijk voor je?” “Dat is geen Nederlands.” “Echt wel.” “Deze opdracht zuigt.” “Jij hebt geen fantasie.” “Wacht, ik heb iets: Ik hoorde het wapperen in de wind, zag het dansen in de zon-” “Zingen in de zon! Dat allitereert.” “Zingen? Een laken?” “Lakens dansen ook niet.” “Da's dichterlijke vrijheid.” “Zingen is pas echt vrij.” “Ga je nog een serieuze bijdrage leveren aan deze opdracht?” “Hmpf. Alsof jullie rijmelarij serieus te nemen is.” “Oh, is het niet diepzinnig genoeg voor meneer?” “Nou, sorry hoor, maar als Nolens een gedicht over een laken op straat wil, denk ik niet dat ze het letterlijk bedoelt.” “Alsof er figuurlijke lakens bestaan.” “Ja! Wacht ... Nolens deelt de lakens uit ...” “Haha. Da's een goeie, maar hoe belanden ze dan op straat?” “Doordat wij niets met deze opdracht kunnen.” “Ja, leuk. Denk nou even mee. Serieus.” “Okee, komt 'ie: Wij ploeterden gevieren voort, vechtend over ieder woord. We streden om het laken dat mevrouw Nolens ons gaf-” “Maakten in plaats van het gedicht elkaar bijkans af!” “Ik geef het op.” “Ik vind hem goed.” “Origineel, op zijn minst.” “Nolens zal verbaasd staan.” “Als we dit inleveren, zonder meer.”