Rode jurk De nacht is vergevorderd. Ochtendgloren daagt. Mijn thuiswonende puberzoon is nog steeds niet thuis. Eigenzinnig zoekend naar zijn eigen weg. `Mam, wacht niet op mij en ga gewoon lekker slapen, ik kom laat thuis. Met vrienden ben ik gewoon hier in de stad. Maak je niet ongerust`. `Neem je vrienden na afloop mee naar huis. Gezellig. Er is bij ons genoeg ruimte`. Een slogan die dikwijls als een repeteerwekker mijn mond verlaat. Ook deze avond ben ik er niet gerust op. Ik woel in mijn bed. Mijn lief snurkt zachtjes naast mij en is diep verzonken in zijn slaapwereld, onwetend van mijn visoenen. Eindelijk. Bij het dagen van het ochtendgloren hoor ik de voordeur zachtjes opengaan en klikt een tijdje later vrijwel onhoorbaar in het slot. Verder muisstil in huis. Gelukkig. Hij is thuis. Als een blok val ik in slaap. In de late ochtend ga ik behoedzaam de trap af. Niemand mag wakker worden. Geen bad of douche zal ik boven gebruiken en beneden mijn plasje plegen. Niet doortrekken. Dat geeft zo’n herrie. Onderaan de trap wordt mijn aandacht getrokken door een overvolle kapstok. Wat vreemd. Gisteren heb ik de kapstok in mijn opruimwoede leeg geruimd tot op een oud jasje van mijzelf na. En nu …. Licht verschraalde ondefinieerbare geuren komen mij tegemoet. Jassen en afgetrapt schoeisel liggen voor het moment afgedankt onder de kapstok. Een rode voile jurk met schouderbandjes, afgezet met glimmende rode pailletten, hangt achteloos aan een haakje. Daaronder staan rode hoog gehakte lakschoentjes met bandjes. De inhoud van het opengevallen rode zijden tasje verraadt meer dan ik wil weten. Witte draadjes piepen uit de jaszak van mijn puberzoon; een zwart tweedehands colbert met zijden kraag. Ik schaam me voor die jas. Nieuwsgierig trek ik aan de witte draadjes en na wat gewriemel komt een bekend label met prijskaartje te voorschijn uit de onmiskenbare dure winkel uit de stad. Ik voel mij een spion. Waar is hij mee bezig? Dickey J.Stolp-Diepeveen, Wageningen 17 september 2014