#21 De kinderboerderij

"Ben je verdrietig?" vraag ik aan de schaap die ik aan het aaien ben. Hij staat naast me en blijft mooi staan. Ik word rustig als ik het schaap aai. Maar het schaap lijkt verdrietig. Hij kijkt heel droevig. Net als ik soms. Ik kan soms ook heel droevig zijn. Maar ben ik nu niet aan het spiegelen. Spiegel ik mijn emotie niet op de schaap? Wat is mijn emotie nu eigenlijk? Ik raak in de war, maar blijf het schaap aaien, omdat ik er zo rustig van word.En het schaap blijft staan en lijkt heel rustig. Daar word ik ook rustig van. Om me heen is het druk. Er rennen allemaal kinderen om mij heen. De ene rent achter een geitje aan. De andere rent achter een kip aan en weer een andere achter een konijn. Ik vind het lastig op de kinderboerderij. Ik word onrustig van de kinderen, maar rustig van het aaien van de dieren. Soms raak ik hiervan in de war. Allemaal prikkels, allemaal onrust, het is allemaal te veel. Ik sta hier te midden van allemaal mensen. Maar wat niemand weet is dat ik straks terug moet naar de veiligheid. Ik hoor mijn naam roepen en ik schrik, maar al snel kom ik erachter dat het voor mij een vertrouwde stem is. Het is de stem van mijn moeder die roept dat het tijd is. Tijd is om terug te gaan naar de veiligheid, naar de veiligheid van een kliniek. Maar voor even voelde ik me op deze kinderboerderij vrij. Vrij van de gesloten deuren van de kliniek. Even kon ik lucht happen en buiten zijn. Rustig tussen de dieren van de kinderboerderij.