#22 De prijs van mislukking

'De prijs is betaald!' Met een laatste gebaar stak de priester zijn ceremoniële dolk weg en liep de tempel binnen. Langzaam liep het plein leeg, terwijl ik bibberend door het raam van de winkel gluurde, tranende ogen vastgezogen aan het meisje in de langzaam rood kleurende jurk. Zij had inderdaad de prijs betaald... voor mijn stomme fout. De gebeurtenissen bleven door mijn hoofd tollen: de goedgeklede man met zijn grijze tas, mijn onhandige grijpen en de sterke hand om mijn pols. Dan de korte vlucht die eindigde toen ik tegen haar aan liep. Nieuwe tranen welden op bij de gedachte hoe ze mij met haar woorden had verdedigd. ‘Zo’n kleine jongen. Hij heeft vast niets te eten.’ Eindelijk was er iemand geweest die iets voor mij deed. Iemand die het misschien zelfs iets kon schelen. En zo iemand moest boeten voor mijn daden. Het had niet zo mogen eindigen! Stelen van een gòdsman, wat was ik voor sukkel! Ik was weggekomen dankzij haar en dus mocht zij opdraaien voor mijn daad. Zo onrechtvaardig waren die godsmensen nou. En dat soort was de baas in dit land. Geen wonder dat er zoveel armoede heerste. Ik rukte mijn blik los van het plein en het dode lichaam en kwam langzaam in beweging. Ik moest hier weg. Weg van het plein en de wachters en terug naar mijn steegje. Als ik gepakt werd, zou ik het meisje snel volgen. Geen twijfel over mogelijk. Via de achterdeur glipte ik ongezien naar buiten, de donkere steegjes in waar ik mij thuis voelde. Binnen een kwartier was ik bij mijn vaste slaapplek: een verborgen holletje van kratten en papier. Daar durfde ik voor het eerst te kijken naar de buidel die ik al die tijd in mijn hand geklemd hield. Snel telde ik de inhoud en vloekte. Vier Rikshi plus wat kleingeld, net genoeg voor een week aan brood en soep. Als ik zuinig aan deed. Zuchtend liet ik me langs de muur op de grond glijden. 'Een leven voor wat brood', fluisterde ik. 'Duur. Veel te duur.'