Je hebt het wat beschrijvend verteld, ondanks je mooie woordkeuzes mis ik de spanning. Ik zag mijzelf even weer zitten met patroonpapier, stof en rijggaren. Je weet wel waar je over schrijft dat moet ik je toegeven. Door de traan op het stof en haar gebroken hart kreeg het verhaal toch nog een andere wending, zou ze op jacht gaan in haar eigen gemaakte rode jurk?

Ik vind de opbouw en het tempo mooi maar (voor mij) iets te veel naai-details waardoor de spanning te lang uitblijft.

Dag maddbrug, Ik vind het een mooi verhaal, temeer omdat het een jeugdherinnering naar boven haalt: mijn moeder ging vroeger precies zo tewerk. Toch vind ik ook dat er nog al wat onvolkomenheden in je tekst zitten. Te veel (naar mijn smaak) om ze alle los te vermelden. Daarom heb ik het hele verhaal opgenomen met daarin de verbeterpunten. Houd de teksten naast elkaar en zie of je er iets van kunt overnemen. 'Het recht van draad' zal wel een vakterm zijn, die ik niet ken. In jouw versie staat ze 's avonds laat voor de spiegel, draait zich om en bekijkt zichzelf. In een andere spiegel? Het radertje rolde over het patroonblad en zocht de onderbroken lijn in het doolhof van modellen. Het metaal volgde het voorpand en vond het recht van draad. Kleine gaatjes trokken een duidelijk spoor in het doorzichtige patroonpapier. Haar bril zakte telkens op het puntje van haar neus als ze even de weg kwijtraakte in deze dwaaltuin van lijnen.
 De rode lap van twee meter rolde ze uit op de eettafel. Vijftien euro per meter vond ze veel te duur, maar in de winkel kostte deze Italiaanse stof een godsvermogen, zo beweerde de marktkoopman. Tegen de middenvouw vlijde ze het achterpand en het beleg. Ook de gekleurde kopspelden duwden venijnig gaatjes in het papier. Alle delen hadden nu een plek gevonden toen haar hand de stof betastte.
 'Mooi,' zei ze. Uit haar tas pakte ze haar Moleskine boekje met ruwe schetsen van jurken die ze in de Bijenkorf had gezien. Aandachtig vergeleek ze haar potloodlijnen met het patroon op tafel en bracht nog enkele correcties aan. 
'Mooi,' zei ze. De spelden vormden nu een harmonieus samenspel van stof en papier. Nu kon ze gaan knippen. Ze nam de schaar en duwde haar duim en middelvinger zorgvuldig in de gaten. Met vaste hand dreef ze de messen door de zachte stof, langs de witte rijgdraad. Het patroonpapier kraakte gelukzalig. Onwillekeurig knipperde ze met haar ogen. Haar hart bonsde in haar keel en ze voelde dat haar wangen bloosden. De doodse stilte in huis werd slechts verbroken door het tikken van de klok en het zachte zoemen van de naaimachine. Het was al laat geworden en de vermoeidheid eiste haar tol. Haar gedachten dwaalden af. Bij het spaarzame licht van de naaimachine en het ritme van de stikkende naald brak haar hart open. Een traan viel op de stof. 
's Avonds laat stond ze voor de spiegel. Haar rode haar leek nog rooier dan haar jurk. Ze bekeek zich van top tot teen en was uiterst tevreden met het resultaat. Mooi zo. Ze dacht aan Jack.

Het is inderdaad een vrij technisch verhaal. Toch vind ik het een mooi verhaal. Voor HP is het duidelijk belangrijk om een mooie rode jurk te hebben voor Dress Red Day. Haar manier van gedenken of wellicht ondersteunen. Voor haar is het dus een manier om daar naar toe te leven. Een mooi verhaal over een mooi gebaar.

Je hebt me nieuwsgierig gemaakt naar wie die Jack eigenlijk is. Je hebt het erg mooi beschreven. Je vertelt veel van hoe ze de jurk naait, maar ik stoor me daar niet aan, vind dat hier passend.

Mooi gedaan, Maddy. Haar toewijding, haar drijfveer om er iets perfects van te maken, laat je prima zien. Een paar woorden zou ik heroverwegen (ik zou niet zo ver gaan als Dos). Ik vind bijvoorbeeld "venijnig" niet passen in de context van het verhaal, zowel qua betekenis als qua "klank". Kleinigheden, natuurlijk, maar the devil is in the detail.

Ik zou knettergek worden van dat priegelwerk. Ook ik vind dat er te veel details genoemd worden. In tegenstelling tot Pisano ben ik het wel eens met de versie van Dos. Het leest vlotter.

Dress Red Day kende ik ook niet, dus bij deze trek ik mijn laatste zin terug, ze zal wel niet op jacht gaan, ze is aan het rouwen, en dat is wel iets heel anders.

Dag maddbrug, Volgens mij is een en ander aangepast. Klopt dat? Ik vind het nu namelijk een mooi stukje.

Wel knap hoe je de draad niet kwijt raakt want langdradig is toch wel de rode draad... Sorry, moet na tien uur eigenlijk niet meer reageren :rolleyes:

Mooi! Eerst was ik even terug aan tafel bij mijn moeder, waar ik mijn Playmobil poppetjes liet spelen op haar naaimachine en tussen de resten stof -het doorzichtige patroonpapier, de wirwar van lijnen ... juist de details maken het dierbaar. Vervolgens kwam de toewijding en emotie van de hp. Ik had helaas niet direct aan de Dress Red Day gedacht, maar gelukkig had je hem eronder vermeld om de volle lading van de tekst duidelijk te maken. Ik twijfel of je zonder afbreuk te doen aan de tekst de DRD erin kan verwerken, want het is zo jammer dat we de lading uit een voetnootje moeten halen. Maar ik zie ook niet hoe. Juist het onuitgesprokene maakt het zo krachtig, juist het simpele 'ze dacht aan Jack' geeft mij kippenvel. Zelf zou ik geloof ik trouwens de laatste "mooi" ook gewoon "mooi" laten, zonder "zo" maar da's een detail en een kwestie van smaak bovendien.

Hallo Maddbrug, Je schrijft ergens dat je de opdracht niet inspirerend vond. Toch heb je er een heel mooi stukje van gemaakt vind ik. Ik ben zelf nu een beetje moe van het vele lezen hier, maar ik ga je stukje zeker nog een keer herlezen. Persoonlijk ben ik wel gecharmeerd door de vele technische details. Ik ben een man en ken niks van stofjes naaien maar... terwijl ik het lees groeit mijn bewondering. Leuk stukje.

Ik zie jouw verhaal als een ruwe diamant. De dress red day is een prachtig onderwerp. Het verdriet maakt het verhaal gevoelig. Kijk of jij haar verdriet kan uitleggen/ uitbeelden tijdens het in elkaar naaien van de jurk. Dan komt haar verdriet niet zo plotseling aan het einde. Als voorbeeld: [Het radertje rolde over het patroonblad en zocht de onderbroken lijn in het doolhof van modellen] vergelijkbaar met haar zoektocht naar een plek voor haar verdriet. [ Kleine gaatjes trokken een spoor in het doorzichtige patroonpapier.] de gaatjes zijn niets als men ze vergelijkt met het grote gat van gemis in haar hart. Enzoverder! De herhaling van de gesproken tekst vind ik te simpel. Misschien in opbouwende trap: Mooi! - Beter! - Perfect! Het maken van de jurk heb jij detaillistisch neergezet. Ik kan het bijna als naaihandboek gebruiken en heb er meteen van geleerd! ;) Kortom een mooi verhaal maar volgens mij heb jij het te vroeg geplaatst! :)

Ik kan me door jouw verhaal heel goed voorstellen dat het trekken van de patroonlijnen het knippen, in elkaar zetten en naaien van een jurk de nodige frustraties en spanning meebrengt. Je hebt het, vind ik, mooi verwoord, beste Maddbrug. En dan dan steeds de conclusie: mooi zo. Heel leuk bedacht. Jack zal trots kunnen zijn.

Mooi geschreven, maar ik zou net als Marietje liever al wat eerder iets willen lezen over haar verdriet. De details zijn voor niet-naaisters wat lastig te volgen.

@ maddbrug, ik vind het een mooi verhaal, heel sterk in sfeer en gevoel! Prachtig die laatste zin! Ik vind juist wel dat er een bepaalde spanning in zit door die details van het proces te beschrijven. Knap gedaan :thumbsup: