# 22 Eeuwig Rood

‘En de winkel?’ vroeg tante Keet voorzichtig. ‘De winkel heb ik helaas moeten sluiten. Het faillissement is vorige maand al aangevraagd.’ Ze schudde haar hoofd en keek haar neefje niet begrijpend aan. ‘Het is allemaal zo tragisch, is dit alles niet te duur voor je?’ Michael hield zijn hoofd omlaag, tante Keet zag hoe moeilijk de jongen het had. Hij was nog maar net achttien, maar oh wat was hij in die afgelopen maanden snel volwassen geworden. Ze omarmde hem en klopte hem zachtjes op de rug. ‘Het komt wel goed, lieverd.’ Nadat ze hem losliet, pakte ze haar tas erbij. Ze haalde een mapje tevoorschijn en wilde hem een cheque uitschrijven. Michael hield zijn hand boven de cheque. ‘Alsjeblieft, tante Keet, ik waardeer het heel erg, maar dit is iets wat ik zelf moet oplossen.’ Ze liet een boos gezicht zien en duwde zijn hand weg. ‘Niks daarvan, je hebt alleen maar schulden en ik ben een oude weduwe met te veel geld. Ik ga je steunen, of je dat nu wilt of niet.’ Michael wist dat het doelloos was om met Tante Keet in discussie te gaan. ‘Dank je wel.’ zei hij stilletjes. Een kleine glimlach verscheen op tante Keets gezicht. ‘Kom jongen, laten we naar binnen gaan.' Michael knikte en hield zijn arm uit voor zijn tante. Ze liepen langs rijen van lege stoelen. Hoewel de ruimte niet erg groot was, leek het voor Michael een oneindige tocht. Uiteindelijk stopten ze bij de eikenhouten doodskist. De geur van boenmiddel hing nog in de lucht en de kist glom helemaal. Ze lag er vredig bij. Ze waren gelukkig zuinig omgegaan met de make-up. Het stond letterlijk in haar testament: “Ik wil er niet uitzien als één of andere circusclown.” Michael moest nog steeds lachen om die zin. Maar die rode jurk, haar favoriete rode jurk, die ze al had sinds haar huwelijk, mocht natuurlijk niet ontbreken. Zelfs nu ze niet meer onder de levenden was, zag ze er fantastisch uit. Michael liet zijn hand rustig door haar lange blonde haren glijden. ‘Rust zacht Mama, doe Papa maar de groeten’