Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

# 21 Psychische aandoening. Drugs

De vroege ochtendstralen twinkelen door de struik. Het lijkt een mooie dag te worden, maar niet voor Marcel. Marcel staat naast de struik te wachten op de eerstkomende trein. Het is shit met zijn leven. Het was begonnen met een dolletje in het studentenhuis, maar geleidelijk aan werden er steeds meer drugs gebruikt. De laatste tijd moest hij van alles bedenken om aan zijn dagelijkse portie te komen. De knaap zag geen uitweg meer, was neerslachtig, durfde zelfs de straat niet meer op, of een winkel binnenstappen. Terwijl hij vroeger altijd opgewekt was, veel vrienden had en met studie en sport goed kon meekomen. Volgens zijn informatie komt de trein over tien minuten langsdenderen. Dan wil hij over het hek klimmen en de spoorbaan oprennen. Op zijn studentenkamer heeft Marcel een briefje neergelegd voor zijn moeder: ‘Sorry, mam. Het gaat niet meer. Het ligt niet aan jullie. Jij was de beste moeder die ik kon wensen. Ik heb het zelf verpest. Het gaat jullie goed. Nog vijf minuten. Misschien dat ik alvast over het hek klim, bedenkt hij. Dan ben ik niet te laat. Als de jongen aanstalten maakt om zijn plan uit te voeren, hoort hij een mannenstem schreeuwen: ‘Hela, wat moet dat daar?’ Snel probeert Marcel over de omheining te klauteren, maar blijft met zijn broek ergens aan vastzitten. De man komt aansnellen, grijpt hem zijn beet en trekt hem terug het weiland in. ‘Wat was je van plan, idioot?’ Marcel begint te trillen en te huilen als een kind. ‘Geef me het telefoonnummer van je ouders.’ Een halfuurtje later komt zijn moeder haar zoon ophalen. Thuis krijgt Marcel te horen dat hij onder behandeling moet om af te kicken, lid dient te worden van een vereniging van verlegen mensen en zijn studentenkamer exit is.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Het komt op mij over als een verslag van een gebeurtenis. Ik had er graag wat meer emotie in gelezen, maar dat zal een kwestie van smaak zijn. Ik heb dit voornamelijk aan het begin en het einde, in het middenstuk nam je wat meer mee.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Jules, ik denk niet dat drugs voor een psychische aandoening staan. Ik begrijp @Anne want je hebt er een relaas van gemaakt. Je houdt het van je af waardoor lezers het ook van zich afhouden. Moeilijke materie je lezers te betrekken weet ik van mijzelf.

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Ik ben het met de vorige lezers eens. Ook ik mis de emotie. Het lijkt nu of het niets bijzonders is. Nog wel even vermelden wat die man beetpakt.

Lid sinds

9 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik mis ook wel een beetje de emotie. Maar wellicht was HP al wel klaar met emoties of had hij ze uitgeschakeld. Tenslotte was zijn plan niet het meest makkelijke. Het lijkt mij een verhaal die behoorlijk dicht bij de realiteit kan liggen.

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Hi Jules, Depressief zijn en een einde aan je leven willen maken is zeker WEL een psychische aandoening. Echter geef je je verhaal de titel drugs mee. Daarin worden de andere lezers op een verkeerd spoor gezet. Ik heb nog wel wat verbeterpuntjes. Waarom naar een vereniging van verlegen mensen? Je haalt drugsgebruik en een persoonlijke eigenschap van verlegenheid hier door elkaar. Daarnaast beschrijf je ook nog straatvrees. Ook een psychische aandoening die je verder had kunnen uitdiepen. Mensen die een TS ( tentamen suïcide oftewel zelfdoding ) willen uitvoeren gaan via de huisarts naar de crisisdienst. De huisarts bepaald eerst hoe sterk de wil is van de patiënt om zelfdoding te willen uitvoeren. Hoe groot is de kans op herhaling? Is de kans op herhaling zeer reëel dan wordt de crisisdienst gebeld. Het gaat allemaal niet zo gemakkelijk als je beschrijft. Probeer idd dichter bij het verhaal te blijven. Voorbeeld: Volgens zijn informatie komt de trein over tien minuten langs denderen wordt dan bijvoorbeeld : Pieter kijkt op zijn horloge. De laatste trein van vandaag zal over tien minuten langs komen denderen. Met twee handen grijpt hij het vlechtwerk van het hek vast en klimt besluitvaardig .... Zie je? Bij het laatste stuk beklijft het verhaal meer. Niettemin vond ik je verhaal zeer prettig om te lezen en kijk ik uit naar je volgende ;) @ iedereen : Een persoon die zelfmoord wil plegen heeft nauwelijks emotie dan alleen de huilmodus. In deze fase is emotie zo goed als afgestompt. Ook daarin goed geschreven Jac.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Beste lezers, Oké, duidelijk te weinig emotie ingebracht. Alleen het probleem is de 300 woorden. Ik wilde het verhaal zo goed mogelijk vertellen. De zelfmoordpoging is gedramatiseerd, maar het is wel min of meer een ware gebeurtenis. De persoon in kwestie was door drugsgebruik in een neerwaartse spiraal terecht gekomen. Werd bijzonder verlegen, kreeg straat- en winkelvrees en durfde anderen niet meer aan te kijken. Door intensieve begeleiding van diens moeder (die onder meer met hem de straat opging en in winkels meenam), een psycholoog en het lidmaatschap van de 'Vereniging van Verlegen Mensen' (die vereniging bestaat echt), is de man er bovenop gekomen. Hij is nu een bijzonder spraakzame vent, vriendelijk en zonder drugsprobleem. De titel Drugs is mogelijk misleidend, maar ik dacht dat het woordje wel de nodige interesse zou scoren om het stukje te lezen. Allemaal bedankt voor de input. Ik heb er weer wat van geleerd.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Het verhaal is te groot voor dit woordenaantal, was wat ik je wilde meegeven, maar ik zie net dat je die conclusie zelf al hebt getrokken. In 300 woorden kun je het ontstaan van het probleem, of de zelfmoordpoging beschrijven, maar niet beiden, met nog de oplossing erbij ook. Nu ik zie dat het bovendien waargebeurd is, kan ik me voorstellen dat het verhaal erom vraagt door jou geschreven te worden. Neem er de tijd, en een onbeperkt woordental voor, dan denk ik dat je je geen zorgen hoeft te maken over de hoeveelheid emotie die je er wel of niet instopt -als het verhaal eenmaal volledig staat, staat het volledig. We hebben hier geen gelegenheid ons in te leven, omdat alle gebeurtenissen erdoor gejaagd worden.

Lid sinds

17 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Jac. Het onderwerp is boeiend genoeg voor een langer verhaal. In zo'n kort stukje zou je kunnen inzoomen op een onderdeel van het verhaal, bijvoorbeeld het moment dat hij bij die rails staat.

Lid sinds

17 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vond de manier waarop je dit schreef erg mannelijk. Actie en reactie, conclusies. Dat vind ik bij zo'n zwaar onderwerp afstand geven en maakt dat ik juist verder lees. Verschillende manieren van schrijven zijn mogelijk voor verschillende doelen. O, en verslaving hoort wel degelijk bij het terrein van de Psychologie...

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@ iedereen : Een persoon die zelfmoord wil plegen heeft nauwelijks emotie dan alleen de huilmodus. In deze fase is emotie zo goed als afgestompt. Ook daarin goed geschreven Jac.
Indrany, in mijn ervaring is elk zelfmoord-"geval" uniek en zijn er ook genoeg gevallen waarbij emoties niet zijn afgestompt.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Jules, ik ben de laatste die kattig wil overkomen. Odile heeft gelijk als zij zegt dat er meer manieren van schrijven zijn, afgestemd op doelen/doelgroepen. Tot een volgende keer.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het is inderdaad lastig als je met een limiet moet werken. De opbouw is goed en houd de aandacht vast. Is jammer dat je het moet inkorten waardoor het einde een beetje abrupt is. Maar buiten dat merkte ik voldoende emotie op in de hp.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Nogmaals, iedereen bedankt voor de reacties, aandacht, bemoedigende teksten en adviezen. Daar kan ik voor de toekomst goed mijn voordeel mee doen.

Lid sinds

9 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het is ook een moeilijke psychische aandoening/daad omdat je een overledene niet kunt vragen wat hij vlak daarvoor voelde en dacht. Nabestaanden blijven ook vaak met deze vragen zitten. Daarom lijkt het mij zeer moeilijk om dit qua gevoel goed te kunnen beschrijven. De omschrijving van de plek zo vlak bij het spoor is wel goed neergezet en geeft de lezer het gevoel wat er zou kunnen gebeuren.