#21 psychische aandoening

Iemand met een depressie of wellicht een vorm van straatvrees? Ik vind het een mooi verhaal. Als ik het lees waan ik mezelf in het park op een mooie oktoberdag. Gelukkig heeft ze een partner die haar bij staat. Hopelijk komt HP snel zelf weer in het park.

Mooi gedaan, schrijvenmaar! De toonzetting treft me. Haar manisch-depressieve toestand heb je mooi als SHOW neergezet. Enkele zeurtjes: - "bonte" kan weg: het najaar zegt voldoende. - "heerlijk" zou ik schrappen; dat blijkt uit de zin erna. - verbeeldDe

Mooi ingetogen en intiem stukje, schrijvenmaar.

@leonardo: Dank voor je immer gewaardeerde kritische blik (ik had hem in de zomerweken gemist, maar dat terzijde). Verbeeldde heb ik uiteraard direct aangepast (met schaamrood op de kaken, maar ook dat terzijde). Ik heb bij het schrijven idd getwijfeld over hoe dik ik de herfstkleuren en het genieten moest aanzetten -goud zonlicht was voor mij al heel wat- en ben met je eens dat beide toevoegingen feitelijk overbodig zijn. Toch heb ik ze uiteindelijk geschreven, omdat ik dacht dat het weldegelijk iets in de sfeer van de wandeling, maar ook in de gemoedstoestand van betreffende dame toevoegde -het overdreven nadrukkelijk opmerken/ opzuigen en genieten van kleine details. Maar misschien was het omdat na het gouden zonlicht mijn remmen toch enigszins los gingen. Ik weet het ook niet precies. Hier laat ik het in elk geval staan, omdat ik volgens mij het meest leer van deze opdrachten door een stukje te plaatsten in zijn eerste versie en daar ieders commentaar op te ontvangen.

dank woodpecker; dat was precies wat ik probeerde

@leonardo: Dank voor je immer gewaardeerde kritische blik (ik had hem in de zomerweken gemist, maar dat terzijde). Verbeeldde heb ik uiteraard direct aangepast (met schaamrood op de kaken, maar ook dat terzijde). Ik heb bij het schrijven idd getwijfeld over hoe dik ik de herfstkleuren en het genieten moest aanzetten -goud zonlicht was voor mij al heel wat- en ben met je eens dat beide toevoegingen feitelijk overbodig zijn. Toch heb ik ze uiteindelijk geschreven, omdat ik dacht dat het weldegelijk iets in de sfeer van de wandeling, maar ook in de gemoedstoestand van betreffende dame toevoegde -het overdreven nadrukkelijk opmerken/ opzuigen en genieten van kleine details. Maar misschien was het omdat na het gouden zonlicht mijn remmen toch enigszins los gingen. Ik weet het ook niet precies. Hier laat ik het in elk geval staan, omdat ik volgens mij het meest leer van deze opdrachten door een stukje te plaatsten in zijn eerste versie en daar ieders commentaar op te ontvangen.

Je bent te vriendelijk voor deze oude man. Slim om het niet te veranderen. Had ik je al gezegd dat ik dit stuk erg goed vind? Vast niet, want het gaat me niet om dit verhaal, maar om je volgende... Toch even reageren op je overweging om het te laten staan. M.i. is het niet zo dat het bijdraagt aan de sfeer, want dan zou het niet overbodig zijn. Je tovert een beeld en dat beeld trekt de lezer erin. Ik "ruik" de herfst al; ik heb er beeld en geluid bij. Juist zuinigheid engageert me, zet mijn brein aan het werk. Ik word verleid. Dat maakt mijn lezersbeleving, mijn genieten van je verhaal, sterker. Ga zo door.

Sorry Leonardo, maar ook hier ben ik het niet met je eens. De laaghangende najaarszon zegt naar mijn idee namelijk nog niets over het kleurenpalet van de bladeren. Dat er sprake is van een laaghangende najaarszon betekent niet automatisch dat er sprake is van bontgekleurde bladeren. Die zouden ook doods en dor kunnen zijn. Ook het woord 'heerlijk' heeft hier naar mijn gevoel wel degelijk een functie. Lees maar: 'Wat reeds gevallen is, kraakt en knispert onder mijn voeten. Ik geniet van elke stap.' Hieruit wordt, naar mijn idee niet duidelijk dat de hp van iedere stap geniet door het kraken en knisperen. Dat verband wordt gelegd door het woord 'heerlijk'. Het voegt daardoor iets toe aan het beleven, beter het inleven, van de lezer. Less is niet altijd more.

Ik vind heerlijk hier ook wel passen. Het benadrukt het genieten. Een mooie herinnering. Ik hoop dat ze niet te lang in bed hoeft te liggen en de zon weer vindt.

Wauw, prachtig gedaan schrijvenmaar! Je zet een erg mooie sfeer neer.

Ha, Woody! 1. Iedere boom heeft zijn eigen herfstkleur. Tenzij je in een bos met identieke bomen loopt (of in een naaldbomenbos) heb je in de herfst per definitie diverse schakeringen aan kleuren, zowel aan de bomen als op de grond. Dor en doods zou nooit dat gelukzalige gevoel van de hp hebben opgewekt. Anders zou er iets geschreven moeten zijn "Ondanks de doodse aanblik van de bomen, etc. In die zin voegt bont voor mij niets toe. 2. Dat kraken en knisperen moet wel "heerlijk" of zoiets zijn, want ze geniet van iedere stap. Natuurlijk kan het wel door een andere indruk komen. maar waarom dan specifiek het kraken en knisperen genoemd? Je mag ook "heerlijk" laten staan en "Ik geniet van iedere stap" schrappen, maar ik vind "heerlijk" in feite een nietszeggend stuurwoord, net als prachtig, mooi e.d. "Ik geniet van iedere stap" drukt een stelselmatige tevredenheid uit - gevormd door diverse indrukken (kleuren, misschien het feit dat ze kan lopen, gezelschap, frisse lucht). Het kraken en knisperen is sterk omdat het focust op de stilte, de indrukken. Uiteindelijk is het aan de schrijver om zijn woorden te kiezen. Die heeft een beeld in zijn hoofd dat-ie aan de lezer moet overbrengen Wie ben ik om te zeggen wat een schrijver wel/niet moet doen? Ik kan alleen maar zeggen wat ik voel/vind, hoe de tekst op me overkomt. Dan kan de schrijver zijn conclusies trekken. Ik las het begin van een verhaal waarin een leraar voor de klas zijn hand ophief om de klas tot stilte te manen. Dat cursieve is volstrekt overbodig, zeker als je daarna schrijft dat de klas verstomde. Want als de docent iets anders bedoelde (iets wat de lezer niet echt kan verwachten, bijvoorbeeld hij wees op een hogere macht) dan had de schrijver dat wel moeten schrijven. Het is net zoiets als "hij trapte op de rem om de auto tot stilstand te brengen." Dan denk ik: denkt de schrijver dat ik uit een ei kom?

Je komt uit een ei.

Ik vind het een leuke discussie, Leonardo. Maar we komen er hier op het forum niet uit. Dat heeft zijn beperkingen. Ik respecteer je mening, ik begrijp die ook, maar deel hem niet. In dat laatste zit uiteraard geen waardeoordeel.

dank voor de discussie! we komen er hier idd niet uit, maar we denken er ten minste weer eens goed over na en da's altijd mooi.

Het verhaal is prachtig, je woorden heb je zorgvuldig gekozen van een palet van herfstkleuren alsof je een schilderij schildert. De discussie die het verhaal oproept is tevens interessant en zeker als compliment op te vatten.

Nog even genieten van de herfst en de zon voordat de winter depressie komt. Ik snap wel dat de zon dan een gouden gloed geeft.

Ook Tja, Anne, Maddbrug en schrijvengeluk uiteraard dank voor de reacties!

Dit stuk doet me denken aan een beschrijving van Amos Oz van zijn moeder die depressief is en ook terugverlangt naar een wandeling. Mooi onderwerp.

Ik vond het ook een goed verhaal door de sfeer die je mooi neerzet. Ik voelde met de HP mee, ik was blij voor haar dat ze iemand heeft die haar steunt. Ze weet dat het goed komt en ik hoop het voor haar! :nod: Suggestie: Laat heerlijk staan en zet alleen: Ik geniet ipv ik geniet van elke stap. :?

@Odile: weet je toevallig ook nog waar? Ik bedoel, was het een los verhaal of is het ergens terug te vinden in een van zijn boeken? Qua thematiek zou ik het wel verwachten in een Verhaal van Liefde en Duisternis, maar ik kan me er helemaal niets van herinneren (nu is het ook wel jaaaaaren geleden dat ik dat las). Ik ben wel benieuwd wat een echte schrijver met de ware ervaring van zijn moeder van zoiets maakt -het is geen eenvoudig thema; je hebt me weer mooi aan het denken gezet met deze opdracht. @Marietje: dank voor je compliment en goede suggestie.

Inderdaad in een Verhaal van Liefde en Duisternis. Deze opdracht is bedoeld om gelaagdheid in je personages te schrijven.

Ik heb de andere reacties nog niet gelezen en ik dacht aan iemand die in een fantasiewereld leeft, die gevloerd is door een te zwaar rouwproces en nu op bed ligt, weg in haar fanatasie over degene die zij verloren heeft. Goed geschreven en mooi zo, vol sfeer.

@odile: een echte aandoening is wel een zware laag en het is lastig er je personage niet onder te verpletteren - zeker als je meer op grond van eigen inleving dan van feitelijke kennis schrijft. Daarover heb ik nog veel te denken ... Toevallig dit weekend ook a Streetcar Named Desire gekeken en me verbaasd over de hp die voor mijn ogen van superirritant, verwend, tikkeltje manziek naar nymphomaan, wellicht toch depressief, pathologisch leugenaar of toch aan waanbeelden leidend veranderde, zodat ik na afloop nog niet wist of ik nu sympathie of antipathie voor haar voelde. @petrao: Dank voor je complimenteuze reactie. Ik had zelf trouwens nog niet besloten waardoor ze in deze fantasietoestand beland was; had toevallig net iets over postpartum depressies gelezen, die ook tot zware zware waanbeelden kunnen leiden en dat was waarschijnlijk de prikkel voor mij om dit schrijven, maar voor deze 300 woorden heb ik me maar beperkt tot het contrast tussen waan en werkelijkheid - vooral de ongrijpbare vraag in hoeverre iemand die dergelijke wanen beleeft nu werkelijk ongelukkig is, fascineert mij.