‘Hoe laat was jij thuis vannacht?’
‘Hoe laat is Pauw en Witteman afgelopen?’ Hij wendde zijn hoofd af en schuifelde naar het aanrecht.
Het was dus nog erger dan ze dacht. Ze zou geduld met hem moeten hebben. Niet streng worden.
‘Heb je veel gedronken?’
‘Veel, veel. Vijf auto’s wassen is veel. Vijf kranten bezorgen is weinig.’
Hij rommelde wat met de borden. Ze zag dat hij vooral druk was haar blik te vermijden. Ze stond op en liep naar hem toe.
‘Ik ben niet boos, lieverd. Hier; ga lekker zitten dan bak ik een eitje voor je.’
Ze voelde zijn opluchting. Prima, kleine stapjes.
‘Was het wel gezellig?’
‘Een koekje bij de thee is gezellig. Een Perzisch tapijtje op een tafeltje in een bruine kroeg is gezellig. Het was wreed, mam’
Ze kon het niet helpen om te lachen. ‘Wreed? Nou geef mij maar een koekje bij de thee, dan.’
Even bespeurde ze bij hem ook een glimlachje, maar gelijk daarna liet hij zijn hoofd, met dat enorme verwarde kapsel, weer in zijn handen zakken. Ze hoopte dat het de kater was.
‘Help je straks je vader met de schutting? Of laat je het die oude man in zijn eentje opknappen?’
‘De oude man en de zee, Hemingway.’
‘Heel goed lieverd! Dat boek heb je pas gelezen, toch? Wat was er met die oude man?’
‘De oude man stond er alleen voor en het liep niet goed af’, klonk het van onder de krullen.
‘Je bent een knapperd en ik ben trots op je. Volgende week hoef je maar twee auto’s te wassen.’
Ze schoof het bord met toast en gebakken ei naar hem toe terwijl ze met haar andere hand door zijn krullen ging. Een andere keer zou ze wel opzoeken hoe laat Pauw en Witteman was afgelopen.