Hoezo angst? Het bliksemde en het donderde. Ik hield van dit weer en was blij dat ik wakker werd, zodat ik ervan kon genieten. Na een poosje leek het me niet verkeerd om een plaspauze in te lassen. Toen ik door de gang liep, zag ik een lichtstreep onder de deur van de woonkamer. Hadden mijn ouders vergeten het licht uit te doen? Na mijn toiletbezoek besloot ik om een kijkje in de kamer te nemen. Tot mijn verbazing zag ik mijn ouders aangekleed met papieren in hun hand op de bank zitten. Verzekeringspapieren, vermoedde ik. Mijn moeder was een angsthaas. ‘Waarom liggen jullie nog niet in bed?’ vroeg ik. ‘Het onweert,’ zijn mijn moeder. ‘Dat hoor ik. Daarom kunnen jullie toch wel naar bed gaan?’ ‘Noodweer is heel beangstigend,’ zei ze. ‘Doe niet zo gek. Jullie hebben nota bene de oorlog meegemaakt.’ Wat konden ouders toch ook vreselijk overdrijven. ‘Ben jij dan niet bang?’ vroeg mijn vader. ‘Voor een beetje geflikker en lawaai in de lucht? Natuurlijk niet. Is er trouwens nog iets lekkers te eten?’ Vijftien minuten angst? Ik had nog geen seconde angst.