Witte naaldhakken en lange bruine benen onder een hagelwit jurkje staan voor me. Geaccentueerd met een wespentaille en echte volle ronde borsten. Wauw, zo heb ik ze nog nooit gezien en ademloos staar ik naar de rondborstigheid. De vrouw bukt en kijkt me met haar donkere ogen aan, precies daar waar de mijne zijn blijven hangen. “Aangenaam, Donnatella”, zegt de getinte vrouw, en ze steekt een hand naar me uit. Stamelend en blozend kijk ik haar aan. “U bent een collega van mijn man heb ik mij laten vertellen? Met moeite krijg ik de woorden “dat klopt’, eruit geperst. “Ah, jullie hebben elkaar al voorgesteld? Mijn vrouw zal het diner straks voor ons opdienen. Kan ik alvast een borrel voor u inschenken?”. Ik geef een knik en merk dat er een glas cognac aangereikt wordt. Met open mond blijf ik staren naar de vrouw, terwijl de man des huizes het diner beschrijft: “Licht gegrilde tarbot met witte asperges, tempura van korenaar asperge, lauwwarme zachte eidooier met krokante spekjes en een kruiden- groenten vinaigrette. Ik hoor de gastronomische termen voorbij komen en waan me een in haast ondenkbare wereld. Het water wat letterlijk uit de mond loopt wordt door de vrouw opgemerkt. “Wilt u alvast proeven van de Gazpacho?”. De man kijkt me met een jaloerse en dwingende blik aan. Ik weet even niet wat hij bedoeld maar het lijkt me verstandig mezelf op de achtergrond te houden, mocht ik deze avond nog als gezellig kunnen bestempelen. Ze rijkt me een gevulde lepel aan en er is geen ontkomen meer aan. Ik moet ten overstaande van beiden proeven. Ik ben maar een simpele burger, zal ik deze gastronimiteit wel als positief kunnen waarderen? Of zal ik straks heimelijk moeten toegeven dat deze Haute Cousine niet aan mij besteed is? Ik neem een hap van de Gazpacho als de vrouw sierlijk en hautain nog wat kruiden toevoegt aan de soep. Ik beoordeel mijn beproeving.. De feministische vrouw kijkt me zelfzuchtig aan. “Best wel goed”, breng ik voorzichtig uit en kijk naar mijn collega die zonder enige betekenis terugkijkt. Ik kijk terug naar de vrouw. Haar blik wordt strakker. Kennelijk gaat ze niet akkoord met mijn antwoord. Bevreesd voor wat komen gaat stop ik de lepel nogmaals in mijn mond om een nieuwe betere beoordeling te kunnen geven. “Verrukkelijk”, roep ik uit, “Wat zeg ik, Formidable!’. De blik van de vrouw wordt milder tot ze er weer zo mooi en geliefd uitziet als toen ik binnenkwam. Ik doe er nog een schepje bovenop en roep luid, geheel zonder na te denken op mijn aller charmantst; “Une soupe exquise et excellente Madame! ”.