De donkere nacht van de ziel*, wordt diep omringd door doodse stilte. Gescheiden door de tijd van dag en nacht. Mijn angst test mijn ontvankelijkheid voor de onderwereld. Het is daar waar ik langzaam mijn ziel verlies, aan een diepe angst die elke nacht opnieuw geboren wordt. Een angst die de geest vertraagt en waar tijd geen deel meer van uitmaakt. Diepe eenzaamheid vertoond zich in een stil en immens groot universum. De donkerste nachten kennen geen hoop, geen verlangen, enkel negativiteit en bevangenheid. Vervlogen is mijn gevoel. Enkel de maan is mijn getuige, zij die mij verbijstert met haar kracht. Ze helpt mij dood te overleven en laat me inzien dat angst niet bestaat. Hoe wreed ik ook behandeld word, het wordt mij aangeraden niet op te geven. Noch toe te geven aan het schimmenrijk. Want, de angst waar ik het meest voor vrees, is tevens de brenger van mijn grote vrijheid. Bij daglicht zal ik mijn angsten verslaan. Al heb ik geen idee, tegen welke angsten ik daadwerkelijk moet vechten. Toch zal ik in een oogwenk verlost worden, als een goede hand het lot tussenbeide komt. Want hoewel mijn leven niet eeuwig zal duren, pak ik mijn recht om te leven. Ik zal leren onbevreesd te zijn om niet hetzelfde te willen zijn als een ander, maar kracht te vinden om iemand anders te zijn. Omdat het niet de toekomst is waar de angst ligt, maar de herhaling van het verleden. Als een sterke vrouw zal ik mijn angsten trotseren, om nooit meer op te geven, vooral niet wanneer het zaken betreft van een liefhebbend en welwillend hart. *Donkere nacht van de ziel is een metafoor die de spirituele ervaring beschrijft van iemand die een fase in zijn leven doormaakt waarin hij zich door iedereen verlaten voelt, zonder hoop op een betere toekomst. Ondanks dat ik niet meer in een zware depressie verkeer wilde ik wel op een mooie manier omschrijven wat het nu precies inhoudt.