Wekelijkse schrijfopdracht #20 Zomerse stijlfiguren Ik houd me stil. Een beetje weggedoken. Mijn ogen zijn inmiddels aan het donker van mijn hoekje gewend, maar ik zie haar niet. Ik hoor haar wel. Ze rommelt wat rond. Geen idee wat ze aan het doen is, maar ze slaat in elk geval geen acht op mij. Al een poosje niet meer. En dat doet meer pijn dan ik gedacht had. Het is alsof ik voor haar totaal niet meer besta. Een omslag die ik niet kan begrijpen. Niet wil begrijpen. Alsof ze totaal vergeten is hoe ze me kort geleden nog vasthield, met stralende ogen aankeek en de wereld beloofde met haar blik. We waren blij met elkaar en zouden dat altijd blijven. Dacht ik. Het geluk was snel voorbij. Onbegrijpelijk snel. Ik luister in het schemerduister naar haar ademhaling. Probeer het geluid van haar bewegingen te volgen. Me te bezinnen op de volgende stap. Ik zal haar aandacht terughebben. Al is het maar voor even. De deur gaat open. Van schrik houd ik mijn adem in. Ik probeer me nog dunner te maken. Voel het bureau drukken in mijn rug. Zie een stapel boeken dreigend boven mijn hoofd torenen. Wie is daar? Word ik ontdekt? Kunnen ze mijn broedende gedachten horen? Voelen? Wat gebeurt er? Het duizelt me als ineens een lamp direct boven mijn hoofd aanflitst. “Kijk eens, oom Gerard! Ik heb alle kleren netjes uitgeknipt!” Ze grijpt me onverwacht doelbewust bij mijn middel en kijkt liefdevol als de eerste keer wanneer ze de bandjes van een prachtige roze jurk om mijn schouders vouwt.