#20: Tequila Sunset

“Ik voel me vereerd dat ik naast jou mag zitten” zeg ik, terwijl ik een arm om haar schouders leg. Het meisje naast me kijkt me verlegen aan. Ik zie het verlangen in haar zeeblauwe ogen. In het licht van de ondergaande zon ziet ze er nog mooier uit dan ze toch al is. Haar goudblonde haren waaien in haar gezicht. Ik veeg de lok, die aan haar lippen blijft plakken, opzij. En dan kus ik haar. Voorzichtig, want het is misschien wel haar eerste. Ze twijfelt even, maar beantwoordt dan mijn zoen met meer overtuiging dan ik tot nu toe van haar heb gezien. Het windt zelfs mij op, en ik kan het niet laten mijn handen voorzichtig langs haar lichaam te laten glijden. Langs haar hals, haar schouders, haar zachte, prachtig ronde borsten.. Ze stopt even, en kijkt me aan. Ik voel haar lichaam trillen, terwijl ze langzaam, bijna zuchtend, uitademt. Ik pak haar glas op en geef het aan haar. “Proost” zeg ik, terwijl ik mijn eigen glas ertegenaan laat klinken. “Op een prachtige avond, met een prachtige dame.” Het is niet helemaal gelogen. Ze is het mooiste meisje dat ik hier in de afgelopen weken heb gehad. Ik zou haar graag voor mezelf willen houden. Helaas is er werk aan de winkel. Business as usual. Ik neem een flinke slok uit mijn glas, en wacht geduldig terwijl zij in kleine sipjes haar cocktail opdrinkt. Tequila Sunrise doet het altijd goed bij dit soort meisjes. Ik vraag me af of ze oud genoeg is om te mogen drinken. Het laatste streepje zon verdwijnt achter de horizon. Ze leunt een tijdje zwijgend tegen me aan. Ik vraag me net af hoe lang het nog zal duren, als ze zich uit mijn arm losmaakt en me verlangend aankijkt. “Neem je me mee?” vraagt ze. Ze heeft geen idee hoe dicht ze bij de waarheid komt. Ik voel een rilling langs mijn rug. Ik wil mijn hand optillen om haar gezicht vast te houden, maar merk dat die slaapt. Ik wil rechtop gaan zitten, maar kan de kracht niet vinden. Ik probeer niet te laten merken dat ik in lichte paniek raak, maar ze kijkt me bezorgd aan. “Gaat het wel?” vraagt ze. Ik probeer te knikken. Tevergeefs. Terwijl ik naar adem hap, voel ik mijn tong dik worden. Mijn hoofd tolt. Voordat ik iets kan zeggen, wordt het zwart voor mijn ogen. Als ik mijn ogen open, lig ik vastgebonden op een tafel. Naakt. Ze buigt zich naar mijn gezicht toe. Haar verlegen glimlach heeft plaatsgemaakt voor een koude, lege blik. “Ik heb gezien wat je doet”, zegt ze. “Met al die meisjes. Elke avond een nieuwe aanwinst voor de club...” Langzaam loopt ze weg. Nu pas zie ik het scherpe mes in haar handen. Ter hoogte van mijn heupen blijft ze staan. “Nu is het jouw beurt.”