Een meisje staat bij een graf, alleen, verlaten, huilend. Haar rug is lichtjes gebogen. Haar haren vallen voor haar gezicht. Haar lippen prevelen woorden. Haar handen friemelen nerveus aan haar shirt. Vanaf nu zal ze alleen zijn. Een jonge vrouw fietst over een drukke weg, vergetende haar hand uit te steken, wordt ze geschept door een auto. Een scherpe pijn flitst door haar heen. Met een doffe klap eindigt ze weer op het wegdek. Een dwarslaesie als gevolg. Een vrouw gaat trouw elke dag naar dezelfde baan. Haar schrijfwerk ligt te verstoffen in een lade. Haar passie is verdwenen, haar dromen zijn weg, haar toekomst ligt vast. Terwijl de rest om haar heen succesvol wordt, blijft zij hangen bij dezelfde baan. Zonder promotie, zonder haar dromen waar te maken. Een vrouw zit alleen in haar huis. Haar haar begint te vergrijzen. Geluidloos rollen er tranen over haar gezicht. Er is niemand in het huis om haar op te vangen, geen sterke armen om haar heen. Niemand, niks, alleen. De dagen glijden aan haar voorbij. Niet dat er iemand komen zal om haar op te vangen. Een oude vrouw zit alleen in haar schommelstoel. Ze wiegt zachtjes wat heen en weer. Plotseling gaat de deur open en daar staat hij. De man die haar, zonder dat hij daar reden toe heeft, gaat helpen naar de dood. Een blinkend mes in zijn hand, een bivakmuts over zijn hoofd. Ze heeft de energie niet meer om zich te verzetten, alarm te slaan. Ze zal zich moeten overgeven aan hem.