Ik schrijf omdat dat mij helpt om de chaos in mijn hoofd te kanaliseren. Mijn gedachten hebben de neiging om van hot naar her te stuiteren en dat is wel eens vermoeiend. Het schrijfproces werkt ordenend, niet zozeer wat ik opschrijf. Zo bezien zou het prima zijn als ik wat ik schreef voor mezelf hield. Maar zo werkt het niet. Als er niet een aantal potentiële lezers is, lukt het niet. Dan krijg ik niets op papier. Mijn angst is getrapt: allereerst ben ik bang dat mijn werk niet goed genoeg is. Mijn verhalen zijn saai, belachelijk, onbeholpen, klunzig, noem maar op. Wat heb ik de wereld nou te vertellen? Het oordeel van anderen durf ik nauwelijks onder ogen te zien. Daardoor ga ik letten op de eisen. Ik schrijf met alle instructies die ik uit schrijfboeken en forums haal in mijn hoofd: Show don’t tell, niet teveel bijvoeglijke naamwoorden, start in het midden van het verhaal, elk woord moet een functie anders is het overbodig, de personages moeten geloofwaardig overkomen. Die redacteur in mijn hoofd benauwt mij en vergalt mijn plezier. Dat is de tweede angst. Als ik niet oppas, wordt schrijven iets wat ik moet, niet wat ik wil.