Schrijf waar je bang voor bent: Dansen in de dood

De muffige houtlucht waar ik altijd zo gek op was maakte langzaam plaats voor een onaangename brandlucht. De zolder waar ik zoveel uren doorbracht en die mij zoveel inspiratie gaf voor het leven, mijn vriend was in mijn verhalen en geduldig toezag hoe ik een monopolybord van hout in elkaar knutselde veranderde voor mijn ogen in mijn ergste vijand. Door het veel te kleine raampje zag ik de lucht, de zon en de wind in de bomen. Aan de andere kant was de vrijheid waar ik me een minuut geleden niet van bewust was. De vlammen kropen de steile zoldertrap op en grepen zich stevig vast aan de houten wanden. Ik rende naar het trapgat maar was te laf om mij met de vlammenzee te verenigen en een uitweg te zoeken. Het geschreeuw onder mij werd zachter en was nog nauwelijks hoorbaar. Om mij heen de eens zo vriendelijke zolder van dodelijk hout. Ik rende naar het raampje terug, maar daar paste niet eens mijn arm doorheen. “Degelijke bouw en een goed, lekvrij dak” stond er destijds in de aankoopkeuring van het huis. Ik pakte zware voorwerpen en gooide ze wild naar het dak en de muren. Onbeweeglijk bleven ze mij verpakken in een naderende dood. Ik hoorde mijzelf schreeuwen, huilen en ten slotte alleen nog snikken. Zo dicht mogelijk tegen het raampje aan wachtte ik tot ik zou stikken. Dat had ik gelezen in wijze boeken en vele krantenartikelen. Mensen gaan niet dood door verbranding, ze stikken eerst. Ik stikte niet. Ik zag de vlammen naar mij toe dansen. Ze leken plezier te hebben, elkaar op te zwepen en hadden totaal geen angst voor mij. Het hout zorgde knetterend voor de muzikale omlijsting. Voor het raampje verscheen een ladder met brandweermannen erop. Onmogelijk konden ze mij door dat raampje bevrijden. Leven en dood stonden vaker vlak naast elkaar, maar ditmaal vergezelde ik de verkeerde partij. Boven mij hoorde ik harde klappen op het dak. Met enige hoop hoorde ik dat de dappere mannen hun best deden om mij te bevrijden. De vlammen waren mij tot op een meter genaderd. Verdoofd van angst keek ik hen smekend aan. Misschien gebeurde er nog een wonder. De vlammen huppelden speels naderbij. Met mijn rug zo strak tegen de muur zag ik de vlammen genadeloos doordansen. Ik zag hoe ze mij bereikten en ze mij meenamen in hun onophoudelijke dans.